West-Vlaanderen. Jaargang 13

[Geprimeerden in de provinciale prijskamp voor schilderkunst, vervolg]

Hubert Minnebo

Oostende is steeds een stad van schilders geweest: James Ensor, Leon Spilliaert, Jan De Clerck, Maurice Boel, zijn namen die als het ware vooraan in de mond liggen. Het verheugt ons dan ook in het bijzonder, dat deze schilderstraditie heden ten dage wordt voortgezet door een groep Oostendse jongeren, bij wie het niet aan talent ontbreekt. De jongste geprimeerde in de wedstrijd voor schilderkunst is Hubert Minnebo (^o 6 februari 1940), een actieve jongeman, die kan bogen op een zeer uitgebreid palmares inzake tentoonstellingen en grote opdrachten. Hij studeerde aan de Académie Libre van Parijs, trok heel Europa door, ging in de leer bij Landuyt en bleef daarbij voldoende realist om zich een veilige broodwinning te scheppen als regent plastische kunsten. Het heeft ons aangenaam verrast te vernemen, dat Minnebo één der weinigen is, die zich voornamelijk wijden aan de aluchromie, waarover Marcel Notebaert een en ander vertelt op een andere plaats in dit nummer. En wat Minnebo op dat gebied presteert, is beslist het vermelden waard. Hij plaatste ondermeer een paneel van dertig vierkante meter in Ciné Europe te Luxemburg, kreeg onlangs een opdracht voor de ingang van een groot flatgebouw te Oostende en mocht zich verheugen in een zeer grote bijval n.a.v. zijn aluchromie-tentoonstelling in het Schuttershof te Deurle, expositie, die zijn leermeester Landuyt bestempelde als behorend tot het beste, dat in ons land ooit te zien was geweest op dat gebied. Minnebo is ook verder nog bedrijvig als ontwerper van stoffen (halsdoeken e.d.), die dan uitgevoerd worden in zeefdruk, op maximum vijf exemplaren. Graag vermelden wij hier eveneens zijn aluchromie-tentoonstellingen te Antwerpen, Gent en Barcelona. Dat hij nu geprimeerd werd in de provinciale wedstrijd, is een officiële blijk van waardering voor zijn onverpoosd werken en betekent voor hem persoonlijk een stimulans om te blijven bouwen aan zijn toekomst, die voor hem openligt, als de zee voor Oostende.

j.v.r.

Eddy Van Damme

Zou er iemand zijn in Vlaanderen, die zoveel jonge mensen met enthousiasme wist te vervullen voor de kunst, die zoveel jonge talenten wist te ontdekken en tot een persoonlijke ontplooiing te brengen, als de Brugse kunstschilder-sierkunstenaar en leraar aan de Stedelijke Academie Albert Setola? Een van de velen, die alles aan hem te danken hebben is de Bruggeling Eddy Van Damme (^o 1939). Na L.M.O. bij de Xaverianen behaalde hij het diploma van bouwkundig tekenaar aan de dagschool van de Brugse Academie, welk beroep hij thans met succes beoefent in het Gentse. De schilderkunst die, naast de muziek, hem persoonlijk altijd het meest had geboeid, leerde hij eerst op zichzelf maar weldra vooral bij Albert Setola, die hem nog steeds in zijn werk volgt en adviseert. Eddy Van Damme behoorde dan ook tot de ‘Groep 17’ en later ‘De Korre’, die ontstaan waren rond Setola. Vroeger werd in dit tijdschrift uitvoerig gesproken over de activiteiten van deze jongerengroep met haar kunstavonden, haar schetstochten in het Brugse, in Zeeuws-Vlaanderen, in de Vlaamse Ardennen, met haar muzikale prestaties, waar Albert Setola, die men kent als schilder-beeldhouwer-tekenaar-letterkundige, zich een goede reputatie verwierf als jazz-pianist. Het is in deze kring dat Eddy Van Damme tot de ontdekking kwam van zijn talenten en van zijn persoonlijkheid.

Geen beloning kon hem om zijn volgehouden inspanningen meer stimuleren, dan de provinciale onderscheiding, die hem te beurt viel. Hij beeldt zich helemaal niet in reeds een groot artiest te zijn - dwaze pretentie is een plant die niet groeit in de omgeving van iemand als Albert Setola - maar hij spant zich in om eerlijk en goed werk tot stand te brengen. Dat werk is figuratief en kleeft aan de werkelijkheid, zonder er een nabootsing van te zijn; voor hem is enkel de figuratie echt boeiend en inhoudrijk en ligt de abstractie uitsluitend op het plan van het decoratieve. Wij verwachten nog veel van deze jonge man.