West-Vlaanderen. Jaargang 11

poëtisch bericht
Doch geen zee maakt ooit een wrak terug schip

Het traagste water van het strand loopt naar de zee,

dieper in smalle gangen,

grillig lijk al wat zoekt.

Doch geen zee maakt ooit een wrak terug schip.

Meisjes met linten fietsen voorbij,

dragen antieke borsten,

zijn lijk feesten met stoeten.

Doch geen zee maakt ooit een wrak terug schip.

Vogels lopen op het water om te stijgen,

het wijfje voorop, fluiten hun adem,

lijk in as door de keel.

Doch geen zee maakt ooit een wrak terug schip.

Kind'ren teek'nen in het zand,

lijk Pablo Picasso,

voelen met de wimpers der ogen.

Doch geen zee maakt ooit een wrak terug schip.

Oranje zeilen zeilen het verst,

staan lijk krammen,

trillen uit in de wind.

Doch geen zee maakt ooit een wrak terug schip.

De zon blinkt in de ogen der kwallen,

in het water dat valt,

maakt lijk lippen van licht.

Doch geen zee maakt ooit een wrak terug schip.

Op Walcheren schreit de zeekoe,

in het net van de mist,

lijk kind'ren bij hun moeder schreien.

Doch geen zee maakt ooit een wrak terug schip.

GUST. VERMEILLE

*