West-Vlaanderen. Jaargang 11

poëtisch bericht
't Wondere lied van de angst

Eens lag ik droomverloren in een zacht bevel:

‘Eet niet die ene vrucht, het wordt de hel’.

De Bron, die 't dartele water vloeien zag

schouwde wat in 't eigen scheppen lag.

't Spel werd goed bevonden tot de kennisgrens

Toen werd ik geboren als een wonderbare lens.

Vergrotend al het kwaad, rem ik alle kracht

Verkleinend al het goed, word ik ongetemde macht

In zwart en geel weerspiegel ik mijn wezen

dat uit De Bron ontsprong om allen te genezen

Tot donker brandpunt schroei ik 't lichten van de tijd

Tot gouden verten klaar ik 't duister van de eeuwigheid.

Met 't bundelen en spreiden ben ik nu wel klaar

In één-voud klinkt mijn lied als vreugdesnaar.

MARIA-GODELIEVE WILLAERT