West-Vlaanderen. Jaargang 9

Hertejongen besnufflen de geurende leest
met natte snuitjes de blonde schouder
van de landouw het groot goedig beest.
Zij trappen afwaarts de ladder der bomen
schaduw na schaduw met messcherpe pootjes
als bladeren langs de trap van de wind.
Plots blaffen honden naar bomen en vogels -
waanzinnige angstkreet een klepperende eend
plant door het bos de windroos van echo's -
Zij hebben hartvormige sporen beroken
en kwijlen verlangen naar bloederig vlees.
De hertejongen hebben onwetend gedronken -
in de bron kleurde het struikgewas: dood -
Het schot is plots met genadeloos schroot
in hun steigrende lijfjes gedrongen.
De haas heeft van doodsangst de ruimte besprongen
maar is niet dichter bij God geweest
dan de kleine onschuldige hertejongen
die zich neervlijden in een vreemde vrees
waarvan ook ik niet genees...

Willy Spillebeen