|
| |
| |
| |
Een galerij Kortrijkse kunstenaars
Een overzichtelijk artikel als dit moet noodzakelijk beperkt blijven. De auteur heeft zich allereerst beperkt tot de Kortrijkse artisten, die werkzaam zijn op het terrein van de plastische en de toegepaste kunsten. Sommige artisten, zoals Cecile De Coene, Raymonde De Jaegher, Octave Landuyt, Marcel Notebaert en Hilaire Van Biervliet komen hier niet ter sprake, omdat zij in vorige afleveringen van West-Vlaanderen werden voorgesteld. Andere artisten bleven onbesproken omdat zij niet tijdig konden bereikt worden. Redactie.
| |
Pietro Bares
Enkele jaren geleden had ik het voorrecht Pietro Bares, de vijftigjarige eenzaat, met een intens primitief kunstenaarsleven, te ontmoeten. Hij werd geboren te Undine in Italië in 1907 en was een jeugdvriend van de thans beroemde abstracte beeldhouwer Mirko Basaldella. Deze Italiaanse beeldhouwer en kunstsmid woont sedert 1930 te Kortrijk. Hij leeft er in een zelfgebouwde woning, in een rij nette burgershuizen. Zijn huis is één atelier, vol onafgewerkte kunstwerken, die uit het marmer of ijzer zijn gegroeid. Sinds 28 jaar leeft hij te Kortrijk in de eenzaamheid. Een raskunstenaar begiftigd met de heden ten dage vrij uitzonderlijke artistieke oprechtheid; een artist, die zonder kunstmatig aureool slechts vreugde en genot vindt in het creëren. Sedert een paar jaar heeft men hem nu toch van achter zijn muren gehaald. Bij de Zusters Paulinen zijn de kunstsmeedwerken boven de ingangsdeuren; in de Kerk te Heule het tabernakel, de sierlijke kandelaars, de godslamp en de smeedijzeren kommuniebank het werk van Pietro Bares. Ook de kapel van de nieuwe Sint Niklaaskliniek bezit een godslamp en een origineel klein kruisbeeld van deze Italiaanse Kortrijkzaan. Momenteel werkt deze artist aan een tabernakel voor de nieuwe Karmelietenkerk te Kortrijk. (Hugo Verriestlaan 218 Kortrijk).
| |
Charles Bresous
Hoewel de ziel van de Belgische kopersmederij niet rond Kortrijk gelocaliseerd ligt, maar sinds eeuwen aan Dinant en omgeving een grote faam verleent, toch bezit de Groeningestede een koperkunstenaar van zuiver gehalte, die vooral tijdens de laatste jaren tot in het buitenland bekend geraakte. Gentenaar geboren in 1899, kreeg de jonge Bresous reeds op 15-jarige leeftijd zijn eerste opleiding bij een kachelsmid. Tussen 1911 en 1915 was hij leerling aan de Sint-Lukasschool te Gent, waarna hij op reis ging, naar Spanje en Marokko om er de knepen van de fijne kunstsmederij te gaan bestuderen. Hij trok zelfs tot in Egypte. Tientallen jaren heeft hij gewerkt en gezocht, geklopt en geciseleerd in de onbekendheid van een klein atelier, alleen om zijn eigen uitingsdrang te bevredigen. Bresous houdt meer van hamergeklop dan van handgeklap, en had men zijn werken niet voor bepaalde exposities bijna geëist, dan zou zijn stille werkplaats wellicht de enige expositierumte, zonder publiek, geweest zijn. In 1951 stelde hij tentoon te Gent in het museum voor schone kunsten, het jaar daarop in dezelfde stad in het museum voor sierkunsten; in 1955 op de internationale jaarbeurs te Brussel; verder nog in het casino van Knokke en Middelkerke, te Oostende in de Kursaal en vorig jaar nog te Berlijn op de Interbau-expositie. Heel onlangs kreeg hij een uitnodiging voor internationale tentoonstellingen in Stockholm en New-York.
Op de Wereldtentoonstelling, in het paviljoen van de Belgische kunst is Charles Bresous de enige vertegenwoordiger van het hele land voor de kopersmeedkunst. Werken van hem staan ten toon in het paviljoen van West-Vlaanderen. Charles Bresous geldt momenteel als de grote vormvernieuwer van de kopersmeedkunst in ons land. (Paleisstraat 14 Kortrijk).
| |
Lieven en Firmin Colardijn
Twee Kortrijkse kunstenaars, twee broers, die beiden verdienstelijk werk hebben afgeleverd. Lieven Colardijn houdt niet van al dat gefladder rond zijn kunst. Houd hem niet te lang bezig, want hij legt niet graag lange tijd zijn pijp opzij. Dat waren de inlichtingen die ik meekreeg, toen ik bij hem op bezoek trok. Exposeren boeit hem inderdaad niet, en verkopen doet hij niet. Lieven Colardijn (24.8.1894) schildert en kapt voor eigen kunstgenot. Wat hij sedert zijn eerste prijs aan de Antwerpse academie heeft gepresteerd in zijn atelier Zonnekracht te Tiegem heeft hij zelden aan het publiek willen voorstellen. Zelfs zijn prijs te Antwerpen ging
| |
| |
Charles Bresous
Cliché Schets
Luc Velghe
Arthur Deleu
Margriet Moyaert
Marthe De Spiegeleir
Achille Sengier
M.C. Huybrechs
| |
| |
hij nooit afhalen. De prijs had voor hem geen waarde. Alleen de prestatie telde.
Is het om de goedige blik onder een paar borstelige wenkbrauwen dat men Firmin Colardijn (16.11.1896) weleens de dromer durft noemen? Of is het om wille van die meditatieve, haast mysterieuze onderwerpen als Ik zoek mensen, Salomé, De Judaskus, Paljas en de Christusfiguren, die hij zo menigvuldig weet te suggereren, dat hij die betiteling kreeg? Firmin Colardijn heeft eveneens zijn atelier Maene Min op de Tiegemberg. In Kortrijk ligt zijn bestaan, in Tiegem zijn leven. (Persijnstraat 9, Kortrijk - O.L. Vrouwstraat 11, Kortrijk)
| |
Arthur Deleu
Men hoeft met Arthur Deleu maar een paar minuten te praten, om hem als mens en als kunstenaar te kunnen typeren. Kordaat en gemeend vriendelijk, met een bezieling, die menig jong mens hem zou kunnen benijden. Zo is Arthur Deleu, spijt zijn 74 jaar. Als schoonbroer en intieme vriend van de vermaarde grootnijveraar en kunstenaar, wijlen Jozef De Coene, heeft Deleu lange tijd onder diens invloed gestaan. Hij is nu sinds vele jaren de voornaamste ontwerper van alle creaties van meubels en van binnenhuisinrichtingen, die de firma De Coene verlieten. Ondertussen besteedt hij al zijn vrije tijd aan schilderen en tekenen. Hij exposeerde te Brussel en onlangs nog een retrospectieve van zijn werken te Kortrijk. Zijn woning is een echt klein museum van eigen werken en kunststukken, waaraan zovele dierbare persoonlijke herinneringen uit zijn bewogen leven hem eeuwig jong houden. (Bloemistenstraat, Kortrijk).
| |
Michel Depijpere
Een in het Kortrijkse goed gekende figuur is de Kuurnse kunstschilder Michel Depijpere (23.7.1923). Een guitige man, die geenszins verdort onder het stof van zijn tot de nok gevulde antiquariaatszaak op het Kruiske te Kuurne. Een sympathieke dorpsfiguur, die voor een weddenschap zijn baard liet groeien en deze voor de kunst liet staan. Hij is medestichter en voorzitter van de actieve kunstkring Evarist Carpentier te Kuurne, die thans een dertigtal leden telt en waarvan Felix Dalle, recente laureaat van de Reynaertprijs, proost is. Maar ondanks zijn drukke bezigheden verlaat Michel Depijpere zijn Kuurnse schildersezel niet zo gauw en put hij regelmatig inspiratie in het wijdse Leielandschap. Hij is een leerling van Caullet en van Rover. Hij telt talrijke werken in particulier bezit.
| |
Marthe De Spiegeleir
Samen met Marie Christine Huybrechs, Lieve Vander Stichele en Leona Overbergh vormt Marthe De Spiegeleir een vrouwelijke viermanschap, dat wekelijks met schildergerei erop uit trekt en om de twee jaar collectief exposeert. Hun werken zijn evenwel, wat opvatting en uitwerking betreft, totaal verschillend, zelfs soms tegen elkaar indruisend. Waar Lieve Vander Stichele en Leona Overbergh eerder natuurgetrouw werken, en Marie Christine Huybrechs idealiserend en koloristisch jubelend, daar blijft Marthe De Spiegeleir poëtisch dromerig. In haar doeken blijft rust hangen, een rust die door niets wordt afgeleid. Zij is oud-leerlinge van de Gentse academie. Tal van Kortrijkse jongeren hebben in haar atelier het eerste contact met de schilderkunst opgedaan. (Stationstraat, Kortrijk).
| |
Jan Deweerdt
Deze nog jonge Kortrijkse architect (9.7.1921), oudleerling van de Sint Lukasinstituten van Gent en Doornik, en tevens van de Kortrijkse schilder Caullet, is een kerel uit één stuk, een natuurminnaar vooral, die niet van gekunsteldheid houdt. Tussen zijn vele werkzaamheden door vindt hij tijd voor zijn akwarellen. Zij getuigen van spontaneiteit, zekerheid van toets en beheersing bij de effectvolle witbesparing. Het jaar door werkt hij op de Kwaremont, aan onze kust en in Zuid-Frankrijk. Hij behoorde tot de groep jongeren, die in de jongste oorlogsperiode de kunstbelangstelling in het Kortrijkse wakker hield door verschillende collectieve exposities.
| |
Robert Gadeyne
Delicater en fijner dan de hoekige toren van Lissewege, waar hij in 1897 werd geboren, is de Kortrijkse akwarellist Robert Gadeyne, en meteen ook zijn werk. Deze artistiek begaafde technische ingenieur trekt jaarlijks naar het zuiden, tot in Marokko en Sicilië, uitsluitend om er gedurende een vijftal weken te schilderen. Het akwarelleren is voor hem een hartstocht. Hij bezit als dusdanig een zeer aparte techniek; zijn werken zijn transparent, solied van volume, nauwgezet in de afwerking en direct van toets. (Jan Breydellaan 116, Kortrijk).
| |
Door Gevaert
Een kunstenaar met een zeer eigen ideologische voedingsbodem, waarop hij categoriek zijn leven en zijn kunst heeft geënt. Gevaert is een surrealistisch, licht symbolistisch schilder, die een hekel heeft aan alwat naäperij kan geheten worden. Hij volgde de leergangen van het Sint-Lukasinstituut te Brussel, en verbleef een jaar te München, waar hij voor het eerst met pentekeningen aan een expositie deelnam. Een tijdlang had hij veelvuldig contact met Floris Jespers, Henri Wolvens, Rik Slabbinck, de Lambrecht's. Hij exposeerde in Duitsland, Frankrijk en Belgisch Kongo. Tal van zijn doeken zijn in Amerikaanse verzamelingen. Onlangs behoorde Door Gevaert bij de tien geselectioneerden
| |
| |
1 Raf Scheers: Zonnedoorbraak na onweer.
2 Gerard Van Tieghem: Puinen der Onze-Lieve-Vrouwkerk.
3 Robert Gadeyne: Arabische markt te Tetuan (Sp. Marokko).
4 Michel Depypere: Verlatenheid.
5 Firmin Colardijn: Dorpsgezicht.
6 Jan Deweerdt: Kwaremont.
7 Gust Vandecasteele: Aan de Kaaimuur.
| |
| |
onder een 70-tal artisten voor de prijs Monique de Groote 1958, waarvan Octave Landuyt de laureaat werd. Rik Slabbinck en Door Gevaert waren de enige Westvlamingen, die bekroond werden. Hij had zijn werk ingestuurd onder de klankrijke schuilnaam Hali d'Hore. (Condédreef 47, Kortrijk).
| |
Marie-Christine Huybrechs
Wie deze zomer de bestendige tentoonstelling van toegepaste kunst te Brugge bezocht, zal de naam Marie-Christine Huybrechs (Mevr. P. Van Dorpe, Antwerpen 1915) niet onbekend zijn. Als goede leerlinge van de keramieker Jan Vandekerckhove heeft zij reeds enkele knappe werkstukken afgeleverd. Wij denken in de eerste plaats aan Sint Franciskus en Zittende kat. Zij volgde sierkunsten te Antwerpen maar woont sedert 1938 te Kortrijk, waar zij een actief lid is van de Koninklijke Sint Lucasgilde en van de Westvlaamse Kunstkring. Ook talrijk zijn haar schilderijen, die tintelen van een naief optimisme en een fris koloriet. (Lindelei, Kortrijk).
| |
Nicole Lacombe
In een van haar jongste werken, donker, rustig, stevig en poëtisch van inhoud, vinden wij deze artiste met haar ganse personaliteit en haar goedig, haast naïef doch ietwat melancholisch karakter ten volle gesyntetiseerd. Het is het werk Viool. Nicole Lacombe (7.10.1933) behaalde in 1954, 1955 en 1956 de eerste prijs aan het Konservatorium te Gent voor notenleer, viool en kamermuziek. En alhoewel deze buitengewoon talentvolle snaarvirtuose thans tijdelijk lerares is aan het Kortrijkse conservatorium, is zij ook als schilder ongetwijfeld een belofte. Er steekt een vernieuwende toon in haar werk. Droom, Onschuld, Maskers, Viool, Triomf van de kunst zijn de titels van haar laatste doeken. Zij exposeerde reeds te Kortrijk, Jette en Oostende. (Menenstraat 91, Kortrijk).
| |
Marie-Roze Lannoy
Marie Roze-Lannoy (Wervik, 18.5.1933), de sympathieke vrouw van Jan Vandekerckhove schonk ons een kopje koffie in een aardig, fijn koffiestel, een werk van haar man. Men kan Marie-Roze Lannoy, die nooit akademie liep een self-made artiste noemen in de echte zin van het woord. In 1955 werd zij geprimeerd voor de provinciale prijskamp van schilderkunst. In haar jeugdjaren kreeg die knappe architectsdochter uit Wervik wel af en toe een paar wenken van haar bekwame dorpsgenoot Hilaire Gellynck, thans directeur van de Kortrijkse academie. Maar dat was dan ook het enige paaltje waarlangs dit jeugdig talent zou opgroeien. In 1956 werd een harer werken door de staat aangekocht: Stilleven met open venster. Zij exposeerde op de vierjaarlijkse te Gent, verder te Antwerpen, Brussel en Mechelen. De stad Brussel heeft optie gevraagd op een van haar laatste werken. (St.-Denijsstraat 246 d, Kortrijk)
| |
Jef Lesaffre
Met Hilaire van Biervliet, Achille Sengier, Gust Vandecasteele en de gebroeders Colardijn vormt Jef Lesaffre (Kortrijk, 16.5.1888) de overblijvende groep van de zogenaamde school van Messeyne en Caullet. Lesaffre, de baas van een gekende Kortrijkse kunsthandel, is tevens de schilder van landschappen en stillevens. Hij is de zoon van de Kortrijkse portretschilder Jan Baptist Lesaffre, die één der weinige geselectionneerde Belgische artisten was, met twee werken in het paviljoen voor schone kunsten op de wereldtentoonstelling te Gent in 1913. De laatste werken van Jef Lessaffre zijn haast volledig met het paletmes uitgevoerd. Een werk van hem is in het bezit van de stad Kortrijk, een ander hangt in het stadsmuseum te Harelbeke. (Voorstraat 20, Kortrijk).
| |
Margriet Moyaert
Schilder niet volgens het genre, waarvan ik overtuigd ben, zegt Door Gevaert tot zijn vrouw, Margriet Moyaert, want dan is jouw kunst niet persoonlijk. Zij werd geboren te Lichtervelde en haar spontane tekenvaardigheid leidde haar naar het atelier van de Brugse landschapschilder August Constenoble. Ze kreeg er een technische basis, die in al haar werken de adem van de meester liet gevoelen, tot zij te Parijs geestdriftig werd voor de Franse impressionisten. Haar huwelijk met Door Gevaert en de geestdrift voor zijn werk, leidden haar helemaal van haar vroegere genre af. Intussen is zij van deze weg reeds teruggekeerd naar de meer bevattelijke, haast getrouwe weergave van de natuur Vooral haar bloemstukken wekken belangstelling. Zij exposeerde reeds te Roeselare, Ieper, Brugge, Kortrijk Arras en in Belgisch Kongo. (Condédreef 47, Kortrijk)
| |
Raf Scheers (Kortrijk, 14.12.1912).
Hij is leraar aan de stedelijke academie en tevens een begaafd interieurontwerper. Dit is meteen de uitleg, waarom deze begaafde artist, door het vele materiële werk, sinds enkele jaren geen individuele tentoonstelling meer inrichtte. Twee van zijn akwarellen werden opgenomen in de provinciale tentoonstelling van schilderkunst en verschillende werken werden geselecteerd voor de Levende Kunst in West-Vlaanderen te Ieper. Wij vermelden ook glasramen van Raf Scheers in de Kredietbank te Kortrijk en in de veehalle. Onlangs behaalde hij de eerste prijs met zijn ontwerp voor de versiering van de zalen van het Kortrijkse stadhuis. Zijn twintigjarige zoon, student aan de St.-Lukasschool te Doornik werkt zich stilaan omhoog met vrij sympathieke keramiekwerken. (Boerderijstraat 70, Kortrijk).
| |
| |
| |
Achille Sengier
Deze joviale man en veelzijdig kunstenaar is niet alleen schilder maar ook toneelacteur, die zich reeds meer dan 50 jaar ook als regisseur, decorontwerper voor het toneelleven te Kortrijk inzet. Hij is bestuurslid van de Vlaamse zonen, en medestichter en erevoorzitter van de Lyrische Kunstenaars. Maar niettegenstaande zijn 72-jarige leeftijd trekt Achille Sengier nog jaarlijks maandenlang op schildertocht langs de Franse Azurenkust. Ook onze Noordzee met haar inspirerend schippersleven heeft Sengier in honderden uitdrukkingsvormen weten vast te leggen. Zijn werk bestaat hoofdzakelijk uit marines, kerkinterieurs en landschappen. Hij exposeerde in binnen- en buitenland en werd in 1956 verkozen om deel te nemen aan de rondreizende expositie van de Vlaamse Schilderschool in Kongo.
| |
Gust Vandecasteele
Deze artist (Heule, 25.4.1889) heeft door veelvuldige kontacten met Isidoor Opsomer, Karel Noppe, Albert Saverijs, Jos De Coene en Arthur Deleu een degelijke vorming en ervaring opgedaan. Hij begon zijn loopbaan als kunstkopersmid en is thans nog in de toegepaste kunst bedrijvig. Werken van Vandecasteele werden destijds aangekocht door de staat (1929), door de h. Gouverneur Baels en door de musea van Kortrijk, Harelbeke en Zottegem. Hij bereidt thans een retrospectieve voor, ter gelegenheid van zijn 70ste verjaardag, die in december 1958 in de stadsschouwburg te Kortrijk zal doorgaan.
Noël Vandeghinste: Kinderfiguur.
André Vandeghinste: Eenvoud.
| |
André (7.7.1918)
Noël (27.12.1921) Vandeghinste
Het is een zware opgave om een scheidingslijn te trekken tussen de nochtans niet zeer bewogen levensloopbaan van die twee talentvolle gebroeders, André en Noël Vandeghinste, die zowel voor wat studies, onderscheidingen en professionele benoemingen betreft, zo maar zonder één hoofdzakelijk verschil hetzelfde prestatiepalmarès kunnen voorleggen. Beiden studeerden in het Sint-Lucasinstituut te Gent en beiden behaalden er de grote Prijs van Sierkunsten (André in '41, en Noël in '44). Beiden werden leraar benoemd aan de schildersafdeling der Vrije Technische Scholen te Kortrijk en tevens aan de Kortrijkse Akademie. De drukke beroepsbezigheden zetten er hen niet toe aan te exposeren doch hun werken zijn er niet minder verdienstelijk om. Zij namen deze zomer deel aan de tentoonstelling Hedendaagse Vlaamse Schilderkunst, achtereenvolgens te Brugge, Ieper en Doornik. (Kwadestr., 24-26, Gullegem).
| |
Luc Velghe
Een rustige meditatieve natuur, die u door woord en blik uit een typische artistenkop tegemoet treedt. Jarenlang bleef deze Kortrijkzaan (oHarelbeke, augustus 1910) boven zijn witgrijze landschappen in de onzekerheid hangen zonder grote overtuiging over zijn eigen creaties. Voor een zestal jaren is Luc Velghe dan in een plotse kentering de persoonlijke abstracte vlakken- en
| |
| |
lijnkunstenaar geworden, dit vooral onder stuwing van kunstcriticus Dr. A. Stubbe en door kontacten met Joris Houwen en Anto Diez. Luc Velghe bezit thans werken zowat de wereld rond in particuliere collecties te München, New-York, Frankrijk en Kongo. Ook het Kortrijks stadsmuseum bezit een werk van hem. Luc Velghe is tevens een befaamd kunstfotograaf. (St.-Jorisstraat, Kortrijk).
| |
Jan Vandekerckhove
De Kortrijkzaan die als jongere misschien wel het meest in de actualiteit staat, benevens een Octave Landuyt, en een Marcel Notebaert, maar dan in de tak der toegepaste kunsten is ongetwijfeld Jan Vandekerckhove (oKortrijk 30 november 1927). Zijn luchtige moderne blokwoning die op het hoogste plekje van de landelijke St.-Denijsweg een benijdenswaardig plaatsje kreeg, is als een heldere expositiegalerij van keramiekwerken en schilderijen. De keramieken zijn getekend Jan Vandekerckhove, de doeken... Marie-Roze Lannoy. Jan liep jarenlang in de leer bij 's lands grootste keramiekkunstenaar Olivier Strebelle en hij behaalde aan de Koninklijke Akademie voor Schone Kunsten te Antwerpen de grootste onderscheiding. Hij werd geselectioneerd voor deelname aan exposities te Berlijn, Londen, Leopoldstad, e.a. in het buiten- en binnenland. In 1956 heeft de Staat een werk van hem aangekocht. Deze nog zeer jeugdige Kortrijkzaan is ook met 15 zijner werken op de wereldexpositie vertegenwoordigd! Twee in het paviljoen van de Belgische Kunst (Paleis 7), vier in het nationaal paviljoen van Vrolijk België, vijf in het paviljoen der Provincie West-Vlaanderen en vier in het paviljoen der stad Oostende. Zijn laatste werken zijn thans ijzersculpturen met keramiek, een zeer geslaagde combinatie van twee kunstvol verwerkte materiaal-soorten. (St.-Denijsstraat 246 D, Kortrijk).
| |
Stefaan Van Gheluwe
De eerste maal dat we in het Kortrijks stadhuis de naam Stefaan Van Gheluwe als ondertekening op een paar doeken te lezen zagen, stelden we ons een zeer dynamische jonge kerel voor die al zijn geweld binnen de omlijsting van zijn doeken met kracht moest bedwingen. En toen we enkele tijd later in de persoon van een kalmuitziende vijftiger de auteur van die doeken voorgesteld werden, dan voelden we ons voor een probleem dat slechts door een nader kontakt met de kunstenaar zelf kon worden opgelost. De doeken van Stefaan Van Gheluwe zijn ritme en beweging, en bevatten steeds hoe licht en onopvallend ook, sporen van de bekwame beroepsdecorateur die Stefaan Van Gheluwe is. In zijn jeugd behaalde hij de gouden medailles te Gent en te Antwerpen, waar hij een studiebeurs toegezegd kreeg. Dit liet hem toe een studiereis te doen in Italië en in Duitsland. Stefaan Van Gheluwe was een intieme vriend
Jan Vandekerckhove: Figuur. IJzer en compositie.
van James Ensor, met wie hij gedurende drie jaar in heel nauw kontakt leefde zonder evenwel door de werkwijze en opvatting te zijn beïnvloed geweest. (Vaartstraat 82, Kortrijk).
| |
Gerard Van Tieghem
Deze leraar der St.-Elooisschool van de Broeders van Oostakker op Overleie te Kortrijk, kende in zijn studentenjaren de flinke start onder leiding namelijk van de Romeprijs Broeder Perboire, zijn toenmalige leraar. Toen de jonge Kruishoutemnaar zijn benoeming kreeg in de Groeningestede vond hij al vlug in de kordate en temperamentvolle Gust Vandecasteele de ideale leraar die zijn poëtische natuur meer hoekigheid en kracht zou bijzetten. Zo is Gerard Van Tieghem dan de zeer actieve landschaps- en marineschilder geworden, die om de poëzie van zijn onderwerpen genoten wordt.
Hij exposeerde regelmatig te Kortrijk en reeds vijf achtereenvolgende malen in Le Régent te Brussel. Het museum van Kortrijk bezit een werk van Gerard Van Tieghem, terwijl ook door het gemeentebestuur van Wevelgem onlangs een doek werd aangekocht. Gerard Van Tieghem schilderde ook in opdracht van het gemeentebestuur van Dottenijs een stemmig geklasseerd stukje schoonheid van de gemeente, nl. Le Moulin du Calvaire. (De Smet de Naeyerlaan 63, Kortrijk).
bert wilbiss
| |
| |
8 Nicole Lacombe: Droom.
9 Marc Speybrouck: Christusfiguur
10 Marie-Roze Lannoy: Jong meis
11 Door Gevaert: Intellect.
12 Stefaan Van Gheluwe: Zeeweeld
|
|
Auteursrechtelijk beschermd