West-Vlaanderen. Jaargang 6

[p. 165]

Bewust-zijn

Gij zijt geboren uit een goden-lied.
Uw mond gewerd wanneer zijn adem viel
over uw vers gelaat; en bloed kwam aan.
Toen gleden handen om uw broze leên
en gleden op en neer, lijnden uw heup.
Hij scheidde alsof gij aarde waart
de blanke heuvlen van uw jonge borst
en stak twee zonnen boven, warm-gerood
- een zon ten ochtend op een bergenkruin.
Hij liet de dalen van uw lenden malve
en lijnde paars en blank als het viooltjes-blad,
van tijm en bloesem geurende, de lijn
tussen uw beide borsten, blank en koel.
En toen Gij waart en toen Gij Schoonheid waart,
floot op een rietstaal God en heller dan
weer op een brede halm. Toen klonk een lied
van leven blij, toen riep een liefdelied.
Over de vlakten floot hij naar de zee.
Zijn zang dreef eindloos op de winden mee
en meeuwen lijnden in hun wijde vlucht
aan blauwe hemel ieder goden-woord.

Toen viel Hij neer en dook in 't warme zand
der duinen en hij riep mij neer naast Hem,
en leerde schouwen mij en Schoonheid zien.
Hij hief U voor mij, liet me U, Schoonheid zien.
Hij zoende uw boezem en een bloem ontlook
aan elke borst een stille anemoon.

[p. 166]

Cliché Fotorama

[p. 167]

 

Zijn hand zocht in uw haren wijl Hij sprak

 

zacht fluistrend, maar gij hoorde 't niet.

 

Toen liep hij lang de stranden langs

 

en zocht de schelpen; brak die donker waren

 

of zwart soms, of geringd, geribd. Hij zocht

 

de lichte twee, doorzichtige van dauw,

 

twee schelpen parelmoer waarin zijn woord

 

- o zal'gend liefdeleed - veel liever klonk.

 

En elke klinker rolde of stapte traag

 

of gleed geruisloos haast als 't zacht gesuis

 

van lis aan beken in het eenzaam land.

 

Zij werden woorden; en een helder snoer

 

van teerheid kranste rond uw hart.

 

Toen gingen dansen in uw lieflijk oog,

 

o mijn Geliefde, vonken als een winterster.

 

Hij liet uw mond een nieuwe Tijd ontstijgen

 

en schiep uw borsten tot zijn zon en maan,

 

ontstak zijn sterren stralend aan uw ogen.

 

 

 

Zo kan ik eeuwig in de kringloop staan

 

zo tussen borsten, tussen zon en maan;

 

en altijd door de heemlen gaan of licht-doorstraald

 

van uw verheugen in die kringloop staan.

 

O mijn Geliefde die mijn God mij schiep,

 

mij te verheugen, mij Zijn goed te zijn.

 

 

 

Zoals ten avond in een kamer nog lang leeft

 

het laatste ruisen van pianospel,

 

herleeft een klank in iedre sprankel vuur

 

en in de tik-tak van het wordend uur

 

het ritme en 't adem-dragende, uw lied;

 

en rust in mij en neurt eenvoudig als een droom

 

nog altijd na wat Gij mij hebt gespeeld

 

met zachte woorden - en de stille haal

 

van adem bond gedachte en woord aaneen -

 

en wat Gij fluisterde altijd-aan: Ik hou,

 

o 'k hou van jou die enig zijt, van mij.

 

 

 

Gij waart geboren uit een godenlied

 

en toen Gij waart floot Hij de duinen door

 

mij tegen; lokte mij. Zo leek dit uw geluid.

 

 

 

Paul Vanderschaeghe

[p. 168]

Illustratie: Octave Landuyt