West-Vlaanderen. Jaargang 5

[p. 26]

Akademische Zitting

De plechtigheden op zondag 18 november namen een aanvang met een solemnele H. Mis in de Sint Michielskerk, opgedragen door Z.E.H. Kanunnik A. Vervenne, pastoor-deken. De Schola van het Bisschoppelijk Klein Seminarie, onder leiding van W.E.H. Lode St. Martin, voerde de gewijde



gezangen uit van de Missa Terribilis, van het feest der kerkwijding van de basiliek Sint Petrus en Paulus te Rome.

Zijne Hoogwaardige Excellentie Monseigneur E.J. De Smedt, bisschop van Brugge, hield de kanselrede. Hij belichtte daarin de verhouding van de kunstenaar tot God, die hij de Opperste Kunstenaar noemde, en beklemtoonde dat de gemeenschap van de kristelijke kunstenaars, in geheel haar bedrijvigheid, hulde dient te brengen aan God en aan de Kerk.

Omstreeks 11 uur werd in de zaal Gudrun de Akademische Zitting geopend onder het voorzitterschap van de heer Gouverneur van West-Vlaanderen.

Deze hooggestemde vergadering werd opgeluisterd door de deklamator Hector Deylgat, die een viertal gedichten van Rodenbach voordroeg, en door het ensemble voor oude muziek ‘Polyphonies’, uit Brussel. De muzikale uitvoering bracht fraaie bladzijden in herinnering uit de glansperiode van de muziekscholen der Nederlanden, tijdens de Renaissance en de Barok.

Tot besluit van de feestrede, uitgesproken door Professor Dr. Frank Baur, reciteerde het rechtstaand auditorium de Psalm van Rodenbach: God, onze Heer, Gij zijt de Heer der Heren.

Openingsrede door de gouverneur van West-Vlaanderen

Wanneer het mij verheugt deze Academische Zitting te kunnen openen, dan is het niet zo zeer omdat dit geschieden mag in de schitterende omlijsting van deze cultuurdagen, waarvan de inrichting de Rodenbachstede en onze provincie tot eer strekt, dan wel omdat de diepere uitgroei van een manifestatie met een zo rijke naam mij zeer ter harte gaat en ik - méér dan wie ook! - het interprovinciale karakter ervan met open armen begroet!

Zeker, West-Vlaanderen kende reeds zijn provinciale cultuurdagen. Zich haar plichten welbewust wijdde de Bestendige Deputatie er, sinds 1950, haar beste zorgen aan en het is met een zeker gevoel van trots en ingenomenheid dat ik even voor U aanhaal hoe we het eerste jaar de schilderkunst eerden met tentoonstellingen over gans de provincie en als gevierde figuur James Ensor;

hoe in 1951, de letterkunde aan de beurt kwam met een speciale hulde aan Stijn Streuvels;

hoe, in 1952, de muziek de eer had en Baron Jozef Ryelandt gevierd werd;

hoe, in 1953, de beeldhouwkunst, te Ieper en te Brugge, de verheerlijking kreeg die haar toekomt;

hoe, in 1954, de architectuur de voorrang had en

hoe, in 1955, alweer het licht op de schilderkunst viel.

Steeds was het de wens en de blijvende zorg der Bestendige Deputatie, dat die culturele uitingen zo ruim mogelijk zouden beantwoorden aan de gezonde opvattingen die men over kunst en cultuur hebben moet; steeds was het haar wens en blijvende zorg, dat die manifestaties in een brede geest van humanisme en universalisme doorgevoerd werden, dat de weelde ervan tot alle mensen doordringen zou en dat alle regionalistische of provincialistische overwegingen en beslommeringen - hoe eerbiedwaardig zij ook mochten wezen - slechts die plaats innemen zouden die de échte cultuur en de wàre volksverheffing haar vrijlieten.

Zo zijn, doorheen die jaren, de cultuurdagen van de

[p. 27]

Provincie West-Vlaanderen niet zo



maar West-Vlaanderen's of gewoonwestvlaamse cultuurdagen geweest. Neen, zij waren immer en in alle werkelijkheid zovele door de Provinciale Overheid opgeroepen en georganiseerde verwezenlijkingen tot het bevorderen van de Vlaamse Cultuur en van Vlaanderen's grootheid, hoogtepunten weliswaar in het openbaar leven van onze eigen provincie, doch die ver over de randen ervan uitkeken en die wij ieder jaar tot een moderne Parnassus boven het Vlaamse land uitbouwden.

Zou het mij, en allen die ermee begaan zijn, dan ook niet ten hoogste verheugen nu, uit de wil en de wens van onze Bestendige Deputatie, mét en dóór dit Rodenbachjaar, de daadwerkelijke samenwerking van de Vlaamse provincies ons op deze Interprovinciale Cultuurdagen samenbracht; nu van Antwerpen, Limburg, Oost-Vlaanderen en West-Vlaanderen, de eendrachtige ijver naar schoner en beter hier tot deze gezamenlijke en grootse feestviering geworden is, een rijke tafel waar wij allen als grage disgenoten aanzitten.

Kunnen we met genoegen terugblikken op de goede verstandhouding die, inzake kunst en cultuur, onze vier zusterprovincies reeds herhaaldelijk in het verleden tot elkaar bracht, dan is het met onverholen trots en rechtmatige fierheid dat wij om de prestatie van dit jaar, van deze dagen, van dit uur, elkander in de ogen kunnen zien!

Dit gebeuren is het dat ik met diepe geestdrift, in stille dank en met sterk betrouwen begroet, want, Mevrouwen, Mijnheren, in dit samentreffen, in deze openlijke culturele contactname, die ons over alle provinciegrenzen heen naast en bij elkander brengt, zie ik de groeiende saamhorigheid van alle weldenkende Vlamingen en - waar het de opleiding en de verheffing van ons Vlaamse volk betreft - de uiteindelijke verwezenlijking van het ideaal dat wij ons stelden!