West-Vlaanderen. Jaargang 4

[p. 314]

Poëtisch bericht

Hier ben ik eenzaam als de honderdman
die in zijn rug het branden voelt
van haat en spot en toch niet wijken kan
omdat een smart zijn ziel doorwoelt
en vecht om meelij met dit leven.

Zo eenzaam als het mankend kind
dat met de modder speelt en 't beven
van lichte stofjes op de wind
des zomers dansend in zijn woon;
Want in mijn rug voel ik de smart,
het branden van 't voorbije schoon
dat nog bestaan bleef in mijn hart
zoals de rotte plompen ankeren
- onzichtbaar maar zo hecht -
in 't donker waar de plagen kankeren
en waar het zonlicht vecht
vergeefs.

Even vergeefs ben ik
die enkel wensen kan: wat licht
en vrienden, engelen, uiteindelijk de snik
die breekt in 't heerlijk-nederig gedicht.

Paul Vanderschaeghe

Aan 't beekje van verstrooidheid en vergeten
heb ik zo menig rustig uur gesleten.
Heel in de verte ging het leven voort.
'k Heb niets gehoord, het heeft mij niet gespeten.

Schimmel en mist, roet en vochtige dingen,
spionnetjes, muffe herinneringen.
O Heer, waar heb je mij toch neergezet!
Is dit de schoonheid die ik zal bezingen?

Wij riemden lustig van Afsnee naar Drongen.
De jongens roeiden en de meisjes zongen.
Voorbij ‘Den Anker’, dan de ‘Nenufar’...
O verre jeugd, hoe was die ongedwongen.

Zij slingert hooploos door de lege straat,
Arm kreupel kreng, gespeend van bil en borsten,
De ogen uitgedoofd door 't eeuwig dorsten,
Nooit raakte een hete lip haar dor gelaat.

Reeds zes en dertig lentes vloden heen
Over haar hoofd dat vroeg begon te grijzen,
En slechts de koude maan mocht voor haar rijzen,
En 't zachte bed werd haar een scherpe steen...

Haar stem klinkt als het rauw gekriep
Van een scharnier dat men vergat te smeren,
Zij draagt de uitgezochtste kleren,
Maar toch is het of ze in lompen liep.

Haar hartje hamert en haar zieltje schreit
Terwijl ze voortglijdt in het avondgrauwen,
Bleek en verteerd om elk kind te benauwen,
De smalle mond verstijfd in haat en spijt.

Bloedende Kristus die zij wild aanbidt,
Open voor haar Uw diepe armen,
Geleid haar zachtjes met Uw sterk erbarmen
Waar oude Hein met milde spade spit.

Schenk haar de aarde der vergetelheid,
En geef haar wormen die haar willen eten,
Geen schooier heeft hier naar haar bloed gebeten,
Maar maden hebben grote appetijt...

Marcel Matthys

De rode zon baadt in een bad van vuur.
Mistsluiers hangen boven sluimerkoeien.
Wij zijn bereid tot een stil avontuur:
terug naar 't frisse kinderland te roeien.

Ik zal het lome lichaam in je waatren spoelen,
je lichte lintvingers alom aanwezig voelen,
de vreugden delen van eenden, plompen en riet,
en zingen 't vreedzaam lied van rust en van bekoelen.

Jan Schepens