West-Vlaanderen. Jaargang 4

[p. 96]

Oostende

Bij het graf van James Ensor

Onder dit vroede metselwerk
van baksteen en grauw cement
rust gij dus nu. De plaats is mij bekend:
de oude doden en de kerk,
een grijze toren
tussen duin en dorp verloren -
ik dwaalde hier omtrent,
een knaap nog en een eenzaam kind;
het was er koel en stil, ik hoor
de ruitjes in het lege koor
nog sidderen in de wind.

't Is jaren her. Maar wat het was
is het niet meer: het wilde gras,
't vermolmde hout, de scheve zerken,
't werd alles opgeruimd... Ik wed
dat deze paden, deze groene perken
zorgzaam gemaaid, en dan dit stijve bed
Meester, U niet bevallen.
Het rusten moet U moeilijk vallen
onder geboomt dat, als gedrild,
staat op een rij. Gij hadt dit schoon verblijf
voorzeker minder deftig, minder stijf,
wat schilderachtiger gewild.

'k Zie U, mij dunkt, bij nacht, als luid
de zeewind om de toren fluit,
slapeloos opstaan uit uw stenen bed
en dolen gaan, een huiverend skelet
door stuivend zand, waar een verlichte ruit
in 't vaal gehucht U noodt...
Maar naast het gloeiend kachelrood
vindt gij geen heul, want gij ontwaart
aan elke haard
maskers en geen mensen. En 'k vermoed
dal heimelijk gij monklen moet
telkens een holle hoge hoed
uw lof komt tuiten.
Eens liet het burgerdom U buiten,
maar nu gij, Meester, niet meer schimpen zult,
delgen wij onze schuld
met een gemetseld monument
van baksteen en cement.

FERDINAND VERCNOCKE

O.L. Vrouw ter Duinen te Marialerke. (Ets van James Ensor, 1887).