West-Vlaanderen. Jaargang 3

[Gedichten]

Toen Jozef aan de klamme wand
de reten met wat vochtig stro
had dichtgestopt, en dan zijn hand
voelende voor de reten hield,

*

hief zij haar hoofd en luisterde
verblijd, daar in de wind
daarbuiten stemmen fluisterden
en zongen van het kind.

*

Maar in haar hart steeg als een plotse vlam
de wilde pijn van het verklaard voorzien.
Haar mond werd bleek. Haar lippen, klam
en paars, vergaten 't vreugdelied
dat op de bergen zong voordien...
Zij zag het kruis en zwaarden van verdriet.

Paul Vanderschaeghe

Ik zal van nacht weer met uw armste dwazen
staan in het licht dat men ons spaarzaam geeft.
terwijl ons lied ruist zal de wereld razen
buiten de poorten, waar de tijd begeeft.

*

Reeds zoveel jaren, maar Gij blijft het kind,
meer dan wij immer waren, die bespot
bespogen, ons steeds laaiender bemint
en die ons looft daar wij van leugen rot

*

u naderen, U zingen met een glad gezicht,
terwijl ons wezen hunkert naar het razen
dat aan de poorten joelt in schittrend licht.

*

Wij zijn uw rijken en meteen de dwazen
die alle goud vergooiden in het slijk
om ons te tooien met de parelen, de glazen
die wij eens roofden van het rottend lijk
van eeuwen glorie, eeuwenlang verdwazen.

*

Maar Gij komt weer, en dit sinds zoveel jaren
en zijt nog blij, en mint ons altijd meer.
Hoe kan het zijn dat wij aan wanhoop paren
het oud verblijden om de liefde-leer?

Paul Vanderschaeghe