Vlaamsche Arbeid. Jaargang 25 [20]

[p. 493]

Terwijl de herfst...

Terwijl de Herfst haar die verscheiden ging
met mantels gloor van de eindge hoogste pracht
omhing, en dat der zonne 't rood gesching
gelaten loech, zoo zacht, zoo mijmerzacht
- dus 't licht van lievende oogen tranenzwaar -
en geen, geen zucht en roerde 't bang geluchte,
geen schaduw taande 't klare droomgestaar
van alles, alles wat in starre vluchte
de Levensvleugel houdt en houden wil
zóo, lang, als eeuwig lang, zoo schoon, zoo stil...

- toen glom die gulden wolk om waar ik was,
een liefde, een plotse macht, een zegeninge,
een weeke wolligheid die doet als was
het hart vermurwe in luwe wonderingen,
een trots die spreidt zijn armen door den dag
waar kleurde 't licht voor hem de wereldwegen
en Schoonheid bracht alleen waar hij ze zag.

Uw liefde straalde als 't Herfsgegloor me tegen,
in bange teederheid en toch belaan
met al de gaven van uw eigen rijkdom
Die zijt gij zelf in wereldweelde ontstaan,
opperste bloei gekranst te gaar gelijk 't om
de bronne tiert van al 't gefleur bij een.
O zachte, en overweldigende, wezen
met het gelaat van alle wezens, éen
en al het beeld van 't Schoone aan de aarde ontrezen
en dat zijn oogen opent voor me, een stond,
een stond dat ik boven mezelf zal houden
en zien het overheerlijke waarrond
mijn zinnen de offervlammen zijn, van 't oude
begeer, 't eeuwge begeer dat eewig wacht...
En 'k heb geloofd aan 't zingen van die zege,
eindlijke ontwelde weergalm van den nacht.
Uw liefde straalde als 't Herfstgegloor me tegen...

Edmond van Offel.

(Uit Het Kindeke met den gulden Boog.)