Vlaamsche Arbeid. Jaargang 25 [20]

[p. 412]

Vier Gedichten

Banaal Park

Tussen gesloten lotus en wilde wier
- o schone wier van lafheid
o lotus van éen heldere nacht -
ligt helder een verloren zwaan en eenzaam.

Maar zeldzaam staat een mauve wateriris
fier boven de lafheid van de wier
en roerloos naast de overmoed der zwaan
alsof de zwanehals als iristengel
en vice versa boven de fierheid staat
die tussen wier en lotus bengelt.

O lotus van een heldere nacht
éen heldere nacht van louter schroom
Wie tussen wier en lotus iris is
en fier is als de zwaan en roerloos wacht
op wat moet komen en nooit komen zal
die staart met open oog de zwaan
mee met de mauve wateriris aan

Het Laatste Blad

De laatste blaren
tot het allerlaatste blad
dat aarzelt om te vallen op het pad
der ondeugd en der deugd tegader.

De laatste blaren van de bomen
hebben hun aarzeling verspreid
over de schedels van te vele hoofden
omdat gij met een klamme handigheid
de laatste trilling van de blaren roofde.

[p. 413]

 

Want wat is blad en bladerval

 

de deugd is als een waterval

 

van ondeugd in de diepste diepten

 

De aarzeling van de blaren

 

- de laatste blaren van uw eigen aarzeling -

 

ach is naar de diepte meegevaren.

De Wagen

De trage wagen dok kort door de nacht
met rood en licht dat schommelt
de schaduw in de donkere schacht van 't dorp
de lage huizen langs

Het is een duistere nacht
Daar is geen afstand als de worp
van een steen die wij niet vallen horen
en als de slagen van de klepel uit te toren
in de kom van 't dorp.

De wagen dokkert naar de verte
de deuren kloppen bij zich vel ven aan
en daar is geen gelaat dat zal ontsluiten
de deuren van uw donkere waan.

Want gij zijt stil
de honden zijn vol angst
de stilte doet de ruiten klappertanden
van úw angst die te zoeven hangt
als d'insecten aan de duistere wanden.

Want gij zijt zelf de angst
die gij niet zelf kunt doden
die aan uw slapen klopt als aan uw deur
maar gij weerstaat niet meer aan 't knarsen van de sloten
en 't dokkeren van de wagen beurt om beurt.

Op dezen stond is 't úwe beurt
gij hoort niet meer de wagen

[p. 414]

 

en nu gij denkt de stilte en de hond

 

gesmoord te hebben in een gil van moord

 

weet gij niet waar uw vrede heen te dragen

 

en werpt de ballast van uw zinnen overboord

Portret

Haar blik schuift langs de ronding van haar oog
over de ronding van haar wang
de spiegel toewaarts naar haar beeld
alsof 't een beeld was van voorbije angst
gebroken en vergeeld.

Hoe tans verdrijft de laatste damp van angst
haar hand langsheen haar dunne hals
als d'andere vingeren die haar hoofd bedaren
vergaren tot een wonderbare vangst
de zilvervisjes en de grijze haren

De grijze haren van een grijs geweten
met de bitterheid van een traag vergift
en het passierood van haar lippenstift.

En waar de damp vlug was vergaan
tot een akwarium van 't verleden
is plots een vogel neergegleden.

Gaston Burssens.