Vlaamsche Arbeid. Jaargang 25 [20]

[p. 308]

Het oude geslacht

In de hooge zaal zat de koning en staarde uit over het huizengewarrel van de stad, gevlijd aan de voet van de heuvel, die het trotsche koningsslot ophief naar de wolken. Over de wallen zag hij en de grachten, over de forteressen, de velden en bosschen en dorpen tot de verre bergen, die de hemel droegen op hun stoere kruinen.

Maar de blik droeg geen beelden aan, omdat het oog starde en zijn wezen versufte onder de slagen van het lot.

Zijn zoon viel, de laatste van de zeven. Op 't bloedige veld lag hij, de sabel in de vuist. Dapper was hij en geducht, in 't gevecht de eerste, onder alle strijders de onversaagdste. De vijand werd verslagen, teruggeworpen, bedwongen, land en troon waren gered, maar zijn zoon was dood, zijn dappere zoon, de laatste die hem bleef van allen, die vielen in de strijd voor hun land.

Dapper waren ze, helden in hun geslacht, maar de wreede dood brak hun kracht en gewapend tegen een iegelijk, stonden ze machteloos tegen hem.

Alleen bleef bij, alleen en zonder troost. Het leven weefde zijn zilver door de donkere haren, het pantser stramde zijn leden, het trouwe zwaard vermoeide de arm en de kroon van vele geslachten drukte pijnlijk de schedel.

Hoe zou het gaan als opnieuw de vijand zich rustte, zijn drommen opdreef over de grenzen en de krijgsklaroenen deed schallen?

Zijn zonen waren dood - en hij - werd weerloos en oud, Verloren was het land, verloren zijn stad - verloren hij en zijn geslacht - O, de goden verlieten hem wel!

De dagen doorpijnde hij en de nachten. De donkere droegen een felle fakkelgloed uit zijn hooge zaal de velden in - de koning waakt - de lichte vonden hem peinzend in

[p. 309]

zijn zetel, starend naar de maan, die onbewogen voorttrok aan de hooge hemel, ver over de heuvels, de bosschen, de stad.

Eens, een zachte stem klonk naast hem op.

Een forsche boom wies in het vruchtbare land. De wortels hechtten zich in de aarde, de takken spreidden breeduit het loover tot bescherming van het kleine gewas tegen het zengen van de brandende zon.

Toen kwamen er booze tijden. Het loover verdorde en een storm rukte de takken af, een voor een, een voor een.

De boom stond kaal en beroofd. Hij bood geen schut meer en zijn stoere stam kwijnde.

Toen brak nog een knop uit, werd een twijgje, een tak, en nog een knop kwam uit en nog een.

De koning luisterde.

Naast hem rees een jonge gestalte, zilverig in het heldere schijnsel van de maan. In de haren gloeide het vuur van de edele diamant, in de oogen speelde een bekorende gloed en door de blanke sluiers schoot de weerschijn van het onweerlicht.

De koning hief de hand en wilde spreken.

De vrouw glimlachte.

- Kom, wenkte ze, toen de koning bleef starren en de slanke armen gevlijd om zijn forsche gestalte, moest hij volgen, waar zij leidde.

_**_*

Ze keerde terug, telken keer als de avond gezonken lag, als de rust heerschte over het slot, de stad, de wereld en op de gezette tijd bood ze hem als zijn eega een stoere knaap.

De oude koning voelde het bloed verlevendigen, zijn krachten trokken samen, een nieuwe hoop ontlook.

Voorspoedig wies het jongsken op en reeds deed een tweede prins zijn intrede.

De vorst overlaadde zijn gemalin met de flonkerendste steenen, de kostbaarste, de edelste uit verre streken.

Zij lachte tot hem op en streelde zijn grauwe baard.

Vol kracht toonde zich weer de koning, trof wijze regelen voor het volk, maakte plannen vooruit op jaren.

De koningin aanzag het en sterkte zijn geest. Overal stond ze naast hem, haar blik bezielde en haar lach brak een blijde toekomst open.

[p. 310]

Een groote liefde drong in zijn oude hart, een liefde als voor een eerste vrouw.

Het leven scheen nog eens te beginnen, dieper en degelijker nu, rijper, en dat alles dankte hij haar, zijn koningin, die als een ongekende tot hem kwam op een sombere avond in de hooge zaal.

Maar toen de derde prins twaalf jaren telde en de boog hanteerde als een braaf schutter, de tweede het zwaard zwaaide als een ridder bedreven in de strijd, de eerste prins zijn negentiende jaar intrad, een man schier naar lichaam en geest, toen legde de tijd zijn zware hand op de oude vorst, boog de krachtige gestalte, dofte de zinnen, beklemde het stugge hart.

Dagen en nachten doorwaakte de koningin aan het ziekbed. Haar liedevolle hand verlichtte de laatste uren, en voor haar was zijn laatste blik.

- Maja - nu herken ik Maja.

Haar teere hand drukte zachtekens zijn oogeleden.

Toen legde ze zich naast hem op de breede sponde en haar ziel steeg naast de zijne in de eeuwigheid.

_**_*

Het rouwvolle volk begroef haar naast de vorst in het graf der eerste koningin, dat - ledig werd bevonden.

E.G. van Bolhuis.