Vlaamsche Arbeid. Jaargang 25 [20]

Vers

De plotse flonkering van een scherpe ster
is aan het nachtverblauwde raam
weg viel het licht laat en ver
schaduwen tuimelen saam.

Of nu mijn laatste hoop verging
in 't fulpen streelfloers van de schemering
wijl blinde nacht mij omkeldert

Daar is een vrouw die hoog mijn nood verheldert
want het gelaat zo lief mij toegebogen
draagt in de grote weemoedogen
blauwe morgenlanden
daarover wuiven ranke palmen haar handen.

Victor J. Brunclair.