Vlaamsche Arbeid. Jaargang 24 [19]

[p. 181]

Ballade van de zeeman

Het schip: van een versleten hart
het drijvend avontuur;
Een zwerfzeil langs den einder in
het brandend avondvuur;
Zo lang het schip nog zeilen kan
heeft deze droom zijn duur.

Zo lang het schip nog zeilen kan
langs een verschimde kust;
Vindt 't starre oog aan 't barse roer
in peinzen lief en lust;
En weet de donk're avondval
rondom hem als een rust.

Maar geen die zeeën ongerept
van wufte havens weet;
Geen land ontzeilt het vluchtend schip
al zijn de zeeën breed;
En elke haven maakt een bed
den zwerveling gereed.

Een nacht van bandeloze rust,
de uren door gerend;
De tijd heeft vleugels, maar geen toom
die koel-bedachtzaam ment.
Wat blijft er van een nacht van lust
meer dan een droom aksent?

Nochtans is 't anker van de man
de zelf gewilde pijn:
En een omhelzing, wild en warm
meer eenzaam nog te zijn,
Dan op de brug die kraakt en kreunt
in 't vluchtend golffestijn.

Eenzaam in 't bijtend lijfsgenot
omdat hij boud verhief
tot vensters van het paradijs
de ogen van zijn lief.
En door het wrange duister sluipt
de wanhoop als een dief.

[p. 182]

 

Geen man vindt ooit zijn diepste zelf

 

in d'ogen van een hoer;

 

Gebroken staren hem slechts aan

 

de eden die hij zwoer;

 

En wanhoop die gevlucht is, vind

 

hij 's morgens aan het roer.

 

 

 

Die drijft het ongedurig schip

 

opnieuw voor stroom en wind,

 

De man telt wroegend op de plecht

 

de harten, eens bemind;

 

En nu verlaten in een zee

 

die elke roes verslindt.

 

 

 

Het levens lokkend avontuur

 

weersteigerend ontvlucht,

 

Nu weer alleen in 't balsemend

 

geluk van zee en lucht.

 

Maar 't hart blijft in zichzelf gekeerd,

 

verkreten en beducht.

 

 

 

En weer duikt aan de horizon

 

een wenkend, lokkend licht;

 

Weer is de donkere magneet

 

op lust en pijn gericht.

 

De man krimpt kreunend op de plecht,

 

de handen voor 't gezicht.

 

 

 

Want geen genezing brengt de vlucht

 

van 't laaiend levensrood;

 

En voor de driften van het bloed

 

geen zee verkoeling bood,

 

Zo wachten hem slechts koel en strak

 

de waatren van de dood.

 

 

 

LEO VAN BREEN.