Vlaamsche Arbeid. Jaargang 24 [19]

[p. 70]

Drie liedjes voor licht en donker

I

Aubade

Wie roept er zozeer?

Mijn hart in de bomen

Wil niet tot mij komen

Bij 't dampende meer

Tien blauwe kastelen

Verrezen hierrond

O kind ongezond

Dat niet meer kan spelen

Een zwanezang stoort

Mijn morgenlik fluiten

Een dame treedt buiten

bedroefd en bekoord

Haar rouw is brutaal

In 't morgenlik blauwen

Een breuk van vertrouwen

Hoe luidt haar verhaal?

De dame ziet mij

Misvormd door haar tranen

Lacht vaag naar de zwanen

En wiegelt voorbij

II

Romance

Nu heeft de zon verdreven
De damp en ook de dauw
En uit elk hart gewreven
Het laatste vlekje rouw

Een meisje van de heide
Haveloos bruin en rank
Slaakt klaterend en frank
De juichkreet der bevrijden

[p. 71]

 

Maar het gekerm der klokken

 

Ondanks de lieve zon

 

heeft wredelik verschrokken

 

De vreugde die begon

 

 

 

Kom mee ver van de bozen

 

Tot waar zacht en voornaam

 

Troont in een tuin van rozen

 

De grijze heer Khayyàm

 

 

 

Die zovele planeten

 

Zo lang heeft bestudeerd

 

En in die tuin vergeten

 

Zichzelf de glimlach leert

III

Nocturne

De nacht is gezonken

Op 't zwarte kasteel

De bomen zijn dronken

De lichten zijn scheel

Een man met een mantel

Maar zonder gitaar

Sombrero op bochel

Waaruit een sigaar

Glijdt rap door de tuin

Demoon uit een droom

En trekt uit de kruin

Van iedere boom

Een uilekreet schril

En guur door het donker

Men ziet van zijn bril

Het spottend geflonker

En met een soort staaf

Regelt hij het huilen

Van een vol en gaaf

Concerto van uilen

E. DU PERRON.