Vlaamsche Arbeid. Jaargang 23 [18]

[p. 289]

[Nummer 5]

Diergaarde voor kinderen van nu

De Belg

DE Belg is een kalkoen die in de waan leeft pauw te zijn. Zo gebeurt het dat de Belg beproeft zijn staart tot het halfronde siersel te maken dat hij bij de pauw heeft opgemerkt. Natuurlik gelukt dit de kalkoen niet: immers hij heeft geen pauwestaart. Alleen heeft dit voor gevolg dat de kalkoen zijn staart in de hoogte houdt, aldus zijn achterzijde ontblotend. Dit meent de Belg ‘pauwestaart maken in de zon’. Dat de luidjes van het neerhof zozeer daarom lachen, kan de Belg niet begrijpen, en om het lachen zelf maakt hij zich heftig boos.

De Belg weet dat hij een nuttig dier is. Inderdaad het is tot het bewustzijn van deze kalkoen doorgedrongen dat zijn laatste verschijning op aarde is deze van fraai bruingebakken gevogelte op de feestdis van deftige burgers. Dat hij daartoe uitverkoren wordt, maakt de kalkoen zeer fier. Deze fierheid openbaart zich duidelik in het misprijzen dat de Belg aan de dag legt tegenover arenden, reigers, uilen en anderen naar zijn mening onnuttige, d.w.z. oneetbare vogels.

De Duitser

De Duitser is een zoogdier dat rond 25 desember de nabijheid van een kleine denneboom opzoekt. Zozeer houdt het van de den dat het, niet meer bij machte van hem te scheiden, de boom bij de wortel afbijt en hem dan met de muil, dan weer met behulp der voorste poten naar zijn hol sleept. Wanneer nu de den verkwijnt, sterft de Duitser ook uit solidaire melancholie, treurig en om de oorzaak van dit sterven onwetend. Vindt de Duitser rond 25 desember niet de gewenste den, zo is hij daarin niet gelukkiger als zijn broeder die wel de boom vond. Inderdaad, ook in dit geval sterft de Duitser omdat zijn groot verlangen zich niet kon leggen in de buurt van het gewaande bevredigd zijn. De Duitser stoot dan herhaald een gerekt-pijnlike kreet uit, die, naar onze fonetiek, ongeveer ‘zeenzoecht’ zou te schrijven zijn.

[p. 290]

De Duitser wordt dus nooit ouder dan één jaar. Daarom noemt men hem het ‘jonge zoogdier’; deze samenstelling is pejoratief bedoeld, namelik zo dat, naar de daarin besloten mening, de Duitser steeds te jong blijft, zodat je hem niet één enkel verstandig kunststukje kan bijbrengen.

De sirenen

Niet lang geleden slaagden matrozen erin de sirenen, enkele mijlen zuidelik van de Açoren, te vangen. De sirenen floten hartverscheurend, maar de matrozen, woordelik genomen, doof zijnde, bleven onbeïnvloed. Zij wilden de zeeën van deze gevaarlike dieren zuiveren en sloten de sirenen op in een donkere afgesloten hoek van het ruim. In de havens waar hun schip aanlegde, werden zij, nadat ze van hun vangst hadden verteld, door het scheepsvolk op jubel en hoera onthaald en daar de matrozen meenden dat een gevangen sireen een talisman is, verkochten zij vlot te Lissabon, te Liverpool, te Rotterdam de gevangen sirenen; alleen moesten zij, de dove matrozen, de sirenen in de donkerste hoek van het scheepsruim onderbrengen, want de anderen wisten zich daartoe niet bekwaam. Men weet dat zeekapiteins mensen zijn die zich alles tot nut willen maken. Zo gebeurde het ook met de gevangen sirenen. Men bracht in de wand van het sirenekot een ronde opening aan en van deze opening tot verre boven het dek uit leidde een buis het gefluit der sirenen wiegend boven de zee, boven de stroom en de stad. Opdat de sirenen zouden fluiten wanneer het het scheepsvolk nuttig of aangenaam scheen, had men een dunne lans gemaakt, waarvan het uiteinde bestond uit drie scherpe spelden. Deze spelden werden gedoopt in een papavervocht en langs een kleine opening van het kot in het lijf der gevangen sirenen gedrongen. Het papavervocht heeft de eigenschap hem die het in zich opneemt een obenschrijflik verlangen naar ruimte en een grondeloze treurnis mede te delen. In de sirenen maakt het het verleden van de verre zeeën wakker en van hun vroegere macht op de mensen naast een uiteindelike treurnis waarin als in een verdere afmeting ligt alle ruimte en alle machtswaan. Dan schreeuwt de sireen luid op; de oneindige trilling van haar gefluit schiet scherp over het schip heen de ruimte in, hangend boven de stroom en boven de stad. De scheepslui en de mensen aan de wal zeggen midden hun roes: het is twaalf, de sirenen hebben gefloten, het nieuwe jaar begint.

Doch, trots hun gevangenschap, hebben de sirenen hun macht niet afgelegd, wel kunnen zij niet meer de janmaats lokken naar de diepten van de diepe zeeën, waar hun zang is

[p. 291]

de vroege dood midden de wonderlikheid van anemonen en wier, schelpen en koralen. Maar zij die eenmaal hebben gehoord het fluiten van de sirenen hoog boven de stad, kunnen hun verlangen naar deze klacht in hun verder leven niet meer bedwingen; ze zitten, als de muis in de val, in de haven gevangen, waar zij de boten weten en de sirenen.

Fabriekbezitters van het vlakkeland hebben voor hun arbeiders sirenen gekocht; zij houden ze gevangen in de kelders van hunne gebouwen. Wat zij echter ook beproeven, zij slagen er niet in de sirenen tot dit klagende geloei te brengen, dat deze dieren, aan boord van een schip, uitstoten. Men vermoedt dat de sirenen, naar hun het laatste genot, de reuk van het zeewater ontbreekt, langzaam verkwijnen.

De ezel

Toen de ezel vóor de poorten van Jeruzalem was gekomen, het rumoer hoorde van binnen de stad en door het sleutelgat van de poort zag dat het er in de stad blij en feestelik toeging, bleef hij staan en schudde de kop. Met de hoef maakte hij ras in het zand een ezels-kaballa figuur om het boze lot te bezweren. Jezus moest hem achter het oor kittelen en zeggen: Toe, Boudewijn jongen, toe! Doch in de stad geraakte Boudewijn er dan toch volledig de kluts bij kwijt.

In de straten van Jeruzalem was er geen plek van een voorschoot groot die niet dik onder bloemen lag bedolven. Toen achter Jezus en zijn paard de stadspoort weer dicht was gevallen en Boudewijn voor deze eindeloze weg van bloemen stond, kwam hij er niet meer toe zijn denken een ogenblik te kunnen volgen; op een ik-en-gij versukkelde de ezel, terwijl hij staan bleef, in een dwaas getob. Hij draaide de kop naar Jezus, keek Hem uit de diepte van zijn getob in de ogen, en scheen te vragen: Weet Gij waarom ze zoveel bloemen strooien op mijn weg? Mijn grootste verlangen is steeds geweest het gras te hebben zoals het is in de weide, met af en toe de verassing van frisse kruiden en bloemen die als suiker zijn. Waarom strooien de mensen bloemen op mijn weg? Is het om mij te verzoeken en om mij hoovaardig te maken?

Nadat Jezus herhaaldelik had gefleemd, stapte Boudewijn op. Daarvan was hij echter overtuigd dat de boze geest er mee gemoeid was, wanneer mensen frisse bloemen strooien op zijn weg in plaats van hem het lauwe gras van de weide voor te zetten. ‘Daar zit iets achter’ dacht Boudewijn.

Paul VAN OSTAYEN.