Vlaamsche Arbeid. Jaargang 23 [18]

[p. 182]

Uit de nagelaten gedichten van Paul van Ostayen

Gedicht

Nog sloeg niet uw luie lijf
het hardst verlangen
Ver van vrede en bevrediging
schuilt de lach - te luide en nog niet lui -
in d'uiterlikste kuilen van uw mond
Uw ogen zinken niet
in hunner kassen verten

Nog slaan de neusvleugels niet

van de binnengloed

het doffe lied

Het lied van twee sinten

Ik hou van Sint Niklaas
ik hou van Sint Martin
ik hou van de ezel van Sint Niklaas
ik hou van het zwaard van Sint Martin
ik hou van de ezel een oude wijs van wijze goedheid
- zijn rug draagt rust door de straat onbewuste venster -
ik hou van het zwaard het klieft de eigen mantel
- plotse scherpte van nieuwe ogen over de schijn der dingen -
goed en wijs       scherp en rustig
ik hou van de ezel van Sint Niklaas
ik hou van het zwaard van Sint Martin
ik hou van Sint Ninklaas
ik hou van Sinte Martin

[p. 183]

Vorst

Is vorst

breken scherp en helder de stenen rijen

wegen scheuren

Schel schelt de schel

van de trem in de duizelruimte

hoge hoepel

staalhemel staalhelm

Naar klare spanbanen strammen stappen

laarzen slaan de straat tot luide ruimte

Is vorst

breken stenen scherp

slaan laarzen klaar

schellen de schellen schel

helder

helder

helder

duizelruimte luidt

Avend winter straten

Witte blanke autoögen
zij schuift stom

de straat als zij is wit en blind

en zij is ver

Haar vele verre lichten verscherpen sneeuw
de sneeuw verscherpt haar vele verre lichten
eenzaam en enkelvoudig ding
van heugenis gescheiden     zijn banken

banken in sneeuw

Doorzicht der allee
schild scherp wit waarop het zwart hard staat

voor wielrijders verboden weg

een rode luicfer ligt

hel een vlam tot d'éne sneeuw

Schitteren chemies-industrieel violet en groen
in de winkel-kaats-klaarte
bonbonhulzen

[p. 184]

Oude bekenden

Rommelen rommelen in de pot

waar is Klaas en waar is Zot

Zot is in het stalleke

in het stalleke van Bethleëm

bij het kerstekind

Rommelen rommelen in de pot

waar is Klaas en waar is Zot

Klaas zoekt naar het stalleke

naar het stalleke van Bethleëm

naar het kerstekind

Rommelen rommelen in de pot

wat doet Klaas en wat doet Zot

op een zucht zet Zot de deur

van het stalleke

zo vindt Klaas zijn weg

naar het stalleke

naar het kerstekind

Dank zij Zot

zijn Klaas en Zot beiden in het stalleke

bij het kerstekind

rommelen rommelen in de pot

Gedicht

Leg uw hoofd zo in mijn arm
dat van uw voorhoofd naar uw mond mijn blik schuive
over de kam van uw neus
Leg uw hoofd zo
ik leg op uw mond mijn hand

wees rust

[p. 185]

Gedicht

En elke nieuwe stad

bloem die welkt

herfst vergeelt het blad

zijn alle steden zo

zijn alle zo

zo zijn alle

Overal
overal en nergens

overal is nergens

overal

dezelfde bonbons droef in glazen

parelt drank er is geen dorst

een liedje is overal       van liefde en overspel

zijn alle steden zo

zijn zij alle zo

zo zijn zij alle

Winter

De witte weg zucht
venster een stil leven
met de twee geranien
achter de ruit
waar ook leggen tans
mijn ogen

op de bloemen

die zij schiepen

dauw

Gedicht

Zon brandt de rozelaar
zon brandt de glasscherve
Kind

geef acht

hier liggen     glasscherven

[p. 186]

Avendgeluiden

Er moeten witte hoeven achter de zoom staan
van de blauwe velden langs de maan
's avends hoort gij aan de verre steenwegen
paardehoeven
dan hoort gij alles stille waan
Van verre maanfonteinen zijpelt plots water
- gij hoort plots het zijpelen
van avendlik water -
de paarden drinken haastig
en hinniken
dan hoort men weer hun draven stalwaarts

Jong landschap

Zo staan beide bijna roerloos in de weide
het meisje dat loodrecht aan een touw des hemels hangt
legt hare lange hand op de lange rechte lijn der geit
die aan haar dunne poten de aarde averechts draagt
Tegen haar wit en zwart geruite schort
houdt het meisje dat ik Ursula noem
- in 't spelevaren met mijn eenzaamheid -
een klaproos hoog

Er zijn geen woorden die zoo sierlik zijn
als ringen in zeboehorens
en tijdgestaand zoals een zeboehuid -
hun waarde bloot naar binnen schokken
Zulke woorden las ik gaarne tot een garve
voor het meisje met de geit

Over de randen van mijn handen
tasten mijn handen
naar mijn andere handen
onophoudelik

[p. 187]

Onbewuste avend

Van 't lauwe kroes doorgeurt ligt om de vijver loom de lucht
Op de vondel staat een late zwaan
zo eenzaam is niet één van ons en roerloos
niet één van ons laait zo hartstochtelik een vlam
zich toewaarts als dees' rode beuk
van 't gipsen beeld dat hans in de schaduw staat
- alleen een gipsen garve gaart schuine scherven nog van 't schaarse licht -
Van 't gipsen garve beeld dat thans in de schaduw staat
mij dinggesloten en vervreemd
Zo nu de kiezel niet kraakte onder mijn treden
was ik zonder verleden
in de kom van deze stilte gegleden