Vlaamsche Arbeid. Jaargang 23 [18]

[p. 29]

Zomernacht

Het is alsof de dag niet sterven kon
deze eindeloos-lange zomeravond.
De huizen, krijtwit als de Dood,
en somber rood
de toren van de kerk erboven uit,
ten blauwen hemel.
Het licht der muren doet nu zeer,
gelijk het mes dat vliemt door vleesch,
wanneer men nacht verlangt en rust
voor moe getob en onafwendbaar wee.

De kamer werkt verzoenend.
o God hoe goed is deze donkerheid!
Een meubel kraakt in zwarten hoek:
het is de volheid van de stilte,
het zal nu minder zeer gaan doen...
maar onvermurwbaar blijft de klaarheid
daarbuiten vreed doorleven in den nacht.
Het is diezelfde heldere en wijdsche avond,
waar eens het vaderhuis in lag
en het geluk dat eeuwig leek.

Wanneer de nacht toch eindelijk komt
met zacht omdoezelend gestreel
is daar het helder vuur der star
en boven 't bosch verschijnt de maan
die zilver hangt om elken boom.
O schoone nacht van 't ander jaar...
Ik kan niet slapen in dat witte ritselende licht.
Ik woel op 't bed lijk wie in pijn,
niet vinden kan de plek van minder zeer,
tot weer de morgen komt
die als een moordenaar
zijn klaarheid als een dolk
mij in het harte plant.
De wonde schrijnt.

Laethem, Oogst 26.

Jan van HOLDER.