Vlaamsche Arbeid. Jaargang 22 [17]

[p. 23]

Wij, uit de Opmarsj

Als we allen 't zwaard der morgenzon ter schede hebben
en in 't gelid staan voor de lange tocht,
ziet dan nog eens naar 't danse' in 't licht der spinnewebben:
simpel mierakel, simpler spingewrocht.

Ziet even nog naar 't bremstig paard dat slaat rafalen
kracht uit zijn schonken, want 't weet niet waar 't
zijn krachten bergen zou of waar het zijn koralen
dolblijheid bergt, die 't uit zijn hoef beiaardt.

Schouwt dan nog eens ter beurse boom vol beurse lusten:
't regent genade van zijn branken neer!
Veel vrome monden die zijn lusten kusten, kusten
't hoogste: Aarde en Zon en vroegen toen niet meer.

Het hemelengewin is broos als spinrag broos is,
maar onze kracht ten oog en spier uitspat;
geen stap, geen hart dat van het hoogste wonder loos is
of niet van alle beurse heemlen zat.

Het einde van de tocht wordt schoon begin:
de ontvangenis van 't puurste uit onze reinste dromen,
gemeenschapsliefde om God! We rukken in
en tieren naar de horizonnen dat we komen!

Z. ANDRIES.