Vlaamsche Arbeid. Jaargang 16

[p. 361]

[Nummer 10]

Vijf Gedichten.

Geologie.

Diepe zeeën omringen het eiland
diepe blauwe zeeën omringen het eiland
gij weet niet

of het eiland van de sterren is daarboven

gij weet niet

of het eiland aan de aardas is

diepe zeeën
diepe blauwe zeeën
dat het lood zinkt
dat het lood zoekt
dat het zinkend zoekt
en zinkt zoekend
zoekend zijn eigen zoeken
en al maar door
zinkt
en al maar door
zoekt
diepe zeeën
blauwe zeeën
diepe blauwe zeeën
diepblauwe zeeën
zinken
zoeken
naar de omgekeerde sterren
tweemaal blauw
en tweemaal bodemloos
Wanneer vindt het blauwe lood
in de blauwe zee
de groene wier
en de koraalrif
Een dier dat door het leven jaagt naar een gedachte vrede
- een wanen in duizend duizendjarige cellen -
gelijk een dier dat jaagt en aan zijn blinde vingers vindt
alleen het herhalen van het gedane doen
gelijk een dier zo
zo zinkt het lood
des zeemans
Moest dit zinken langs uw ogen zijgen gij kende niet
een groter leegheid

[p. 362]

Mythos.

Een hoge hand steekt in de nacht

en zij steekt vóór de nacht

omdat de nacht alleen is gene blauwheid

aan 't einde van mijn ogen

en vóór de blauwe nacht schuift éen witte duif

Zo een witte haas schuift voor uw ogen

over de straat neem u in acht

hij draagt uw leven over

van d'ene schaal naar d'andere

en gij weet niet

wat dit beduidt

Facture baroque.

Soms
- wanneer de boten van hun zinnen sloegen
aan de immer deinende rotswand
van een reuk die openstaat
op wonderlike dieren

en planten die

koortsdoorschoten

tussen de blauwheid van de zee en de blauwheid van de lucht

slechts zijn een vergelijken -

soms slaat het verlangen der mensen zo hoog uit
dat zij takelen de nederige boot
en ter zee gaan
in de zeilen speelt de wind een waan

een oude waan

die over de kim gekelderd lag

tot de wind de hulzen stuk woei

en uit de scherven walmt de wijn van deze waan

van deze oude waan

Geen kent het S.O.S.-gesein geenzijds der zinnekim
en dat aan de boôm van onze ziel er sprieten steken
die alleen het trillen vatten
van gene zijde
Soms dringt de drang de droom tot een gestalte
en wordt het lichaam droom

[p. 363]

Stilleven.

Van de fles met helder water tot de hals gevuld
valt een éendre heldere schaduw
op het helder bord
dat op de witte tafel weegt
Zo schuift over uw ogekim
- een zeil aan d'einderboog -
uw ziel naar een gewaand daarbuiten
en schept zij de geschapen dingen
naar eigenwijze wijze
En mee over uw ogekim glijdt een mildheid
met uw kennen mee
als fijne mikapoeder die met een blijde schittering
de plaats der vraag bevult

Zie door het heldere glas
het heldere glas
en door dees' held're dubbele wand
de heldere ruit
op deze blauwe nacht
in deze heldere ruit
die aan de nachtwand dun maar aanleunt
zie het heldere glas
en hoe uw oog een zielezeil
op veel einders telkens schuift
als op een touwestel vlak en eenvoudig.

Loreley.

Kom aan mijn borst
kom aan mijn borst
daar rust gij aan een lijf
dat eenzaam is een bedden van uw eenzaamheid
en eenzaam spelen uwe vingers
langs het ontwarren van lange wier

Achter de spiegel die verdrijft
de onbestendigheid der dingen
valt van uw handen het verlangen
aan mijn opalen huid verglijdend
een wezenloze droom
kom aan mijn borst
bed in mijn eenzaam' armen
uw eenzaam lijf

Paul van Ostayen.