Vlaamsche Arbeid. Jaargang 14

[p. 79]

De Nieuwe Dag

't Gekraai van een haan
verscheurt de lucht.

Door grijze en kille verte
één lange streep van bloed.

Hoor!
Daar weer!
Door de ijdele ruimte
de roepende stem
van den eeuwigen morgen.

Uit stilte en nacht
wordt de wereld grandioos
opnieuw geschapen:
het aardsche paradijs
vol weiden, bloemen en rivieren.

De hemel is als een reuzenharp
waar, in gouden stralen,
een godenhand,
een voor een, hier en daar,
de laatste sterren gaat plukken.
Er druppelt muziek over de ochtend.

De roode engel van den dageraad
brengt boodschap van een nieuwe vreugd
en onverwoestbaar leeft weer op
de hoop van alle menschen.

_* * _*

Op 't middaguur
is de zon een vuur.
De losgelaten klokken
uit alle torens beierend
de lucht ontbranden
tot een zee van gloed.

Triomf van den dag.
Aan alle einders daveren bazuinen.

[p. 80]

 

Er weegt een zwaar geluk

 

over de aarde en de menschen:

 

bedriegelijk geluk van een dorp dat rust,

 

geluk van vogels en dieren die zwijgen,

 

geluk van velden en kruiden die hijgen

 

van wellust in de wereld-weelde.

 

 

 

Verpletterend weegt het licht

 

De zon verslindt de aarde.

 

Het is het gloeiend uur

 

der gruwelijke glorie.

 

_* * _*

 

De avond daalt...

 

In 't bliksemen van het westen

 

de val der engelen is begonnen;

 

zij dwarrelen door de lucht

 

als losgerukte blaren

 

in gram geloei van najaarsstorm.

 

 

 

Weer dwalen de menschen als verdoemden

 

uit een verloren paradijs,

 

langs vaal-begloorde blinde muren

 

naar 't land van dood en duisternis.

 

 

 

Door donkeren nacht en droefenis

 

breekt rood een enkel licht.

 

De open muil der hel

 

of nieuwe blijde boodschap?

 

de nooit-vervulde belofte,

 

de eeuwige hoop op een nieuwen dag.

Gent, Maart '24.

Jan van Holder.