Vlaamsche Arbeid. Jaargang 12

Vermeer's Zicht op Delft

IN der getijden wisselzonnigheid
dees haven onder effen stolp van licht.
O ziel, de koele blinddoek van dit vergezicht
om dof-geschroeide oogen.
Klaar voorgeborcht van schemerende sferen,
van eeuwig mededoogen
verhelderd voorgevoel.
We treden onbeschroomd uit lauw gewaden:
vermoeide weemoed van der zinnen lust en pijn
verglanst in 't reeds verheerlijkt zuiver zijn
van 't naakte baden.
Ons simpelste begeeren
ontmoet in 't blonde spiegelbeeld
van eigen droom de wondere vervulling,
die zacht weer gaat verglijden
in rimpeling van wijd en wijder Godsverlangen.

Er is een stil verblijden
om onnaspeurlijke overgangen.
De pelgrim wijlt vóór 't duister van de poort
of reeds de rust bereikt
waarnaar ons diepste heimwee reikt.
Het is bereidheid die niet méér kan geven.
een zonder denken in zich zelf verzonken zijn,
een beiden zonder lach of droefenis,
zooàls een maagdelijke vrouw verwacht
de rijpe groetenis.

C. van Esch.