Vlaamsche Arbeid. Jaargang 12

De weidsche nacht

DE weidsche nacht aâmt van Verlangen;
verlangend zingt mijn hart gezangen:
in doezlig-blank ligt heel de vlakte;
gespannen in serenen strakte,
welft zich de hemel boven 't Zijn
van lagere Aarde, in sterrenschijn.

Naar alle dichte en verre wegen,
waarop 't Verlangen is gestegen,
gaan nu mijn wijde stralende oogen,
en peilen onder reine bogen,
gestoken over winterpracht
van dezen sprookjes-schoonen nacht.

In 't stil half-duister naadren menschen
gelijk van mij gebroken wenschen
langs naakte boomen eenzaam loomen,
en droomend vreezen 't nooit ontkomen
aan 't Ongeluk, dat verder schrijdt
en laat alleen Onzekerheid.

Maar eindeloozer groeien bogen,
door 't wijder stralen van mijn oogen;
klaar klinkt mijn hoog-verrukt Verlangen
in naderende hemelzangen,
en heel de Wijdte, rein in schroom,
wordt rijker dan de schoonste droom.

Moorsel, 1917-1920.

I. van Beughem.