Vlaamsche Arbeid. Jaargang 12

Het inwendig leven van Paul

X.
Paul in het Maanlicht.

EENS, na een wandeling door de heide, zag Paul de half-maan: tin-wit boven de dennenbosschen; hij prevelde ootmoedig de laatste wees-gegroetjes aan zijn Rozenkrans en bleef dan met devotie toezien hoe de hand van God den Vader de fijne maansnede langzaam over den aard-bol ophief.

De dennenbosschen werden zondeloos bevloeid van zacht licht; alom reine harst-geur: wierookachtig gelijk in een kerk; het gekikker der vorschen in de verre venen: een verwijderde Goeden-Vrijdag-ratel. De heide lag er gedroomd en onwezenlijk; bijna stoffeloos. Een groene gloor als uit verouderde kerkruiten hing stil over alles; Paul ondervond hoe het grijze hoofd van God den Vader peinzend en ingekeerd neerboog over den maan-beschenen aard-bol.

‘God overdenkt zichzelf’, meende Paul, ‘Hij overweegt zijn eigen Wezen’. Daarop ging Paul de koele heistruiken door; hij trad peinzend in een plechtig dennenbosch waarin de maan straalde als in de vreemde flora van een aquarium. Het was er zoo stil dat Paul den adem Gods hoorde en hij een ontroerend gevoel kreeg van zijn onmiddellijke nabijheid.

Toen een zuivere maan-straal uit een den-kruin op zijn gelaat gleed werd hij zoo heftig door zijn liefde tot God bewogen dat hij levendig bad: ‘Signatum est super nos lumen vultus tui, Domine’; hij bleef in het deugdzaam licht een weinig onbeweeglijk met de gewaarwording dat God hem zoende.

Paul had een sterke neiging tot schreien nu hij zich herinnerde hoe de goede Jezus te Getshemane angstig uitgestrekt

[p. 223]

lag onder dit zelfde maan-licht waarmee zijn vader hem omhulde.

Om den aard dezer indrukken was hij steeds dankbaar gestemd jegens God; hij aanvaardde immers uit den wil Gods de indruk der natuur die hem onweerstaanbaar telkens in aanvoeling bracht met de hemelsche zaken.

Een weinig nadien stond Paul voor een kleine veen-plas midden het bosch: de witte maan-scherf lag in het koel en donker water te gloeden.

‘Mijn God’, dacht hij ernstig, ‘de ware maan zal eens zooals haar spiegelbeeld beneden mij stralen, wanneer ik in uw hemel aankom; zooals zij in dezen kalmen plas staat afgebeeld weet ik zelf hierboven in uw hart mij afgebeeld’.

Paul bad een Onze-Vader, blikte op naar de ‘heilige plaats Gods’, en stak toevallig zijn twee open hand-palmen uit, zoodat zij met fluweelig licht gevuld werden; hij beschouwde het mirakel der maan in de holte zijner handen ‘witblinkend als de sneeuw op Selmon’.

Het werd laat; Paul spoedde zich haastig terug naar zijn pension in het naaste dorp; onderweg bad hij aandachtig de ‘Completen’. Wanneer hij aan de pension-deur even Oostelijk omkeek, bemerkte hij nog hoe de hand van God den Vader steeds hooger de helder-gouden maan-snede boven de bleeke heide ophief.

Karel van den Oever.