Vlaamsche Arbeid. Jaargang 12

Interieur

MIJN kamer is de veilige kajuit
In 't hooge schip van 't avond-somber huis...

't Zilver-wit licht vloeit streelend er langs 't bruin
Der eiken kasten waar de bonte banden
Der trouwe boeken schemeren bleek-tintig
Achter 't glas-watergroen der hooge rechthoek-ruit.
Uit de open klep der koesterende kachel
Breekt gulden bres in 't rood-en-blauw tapijt,
Van uit hun acajou en donker-eiken lijsten

[p. 58]

 

Vlakkend breed-hoog aan grijs-behangen wand

 

Staren mij beelden en portretten aan

 

Met ernstig-wijde, mystiek-levende oogen

 

Waar 'k eenzaam-droomend bij

 

De zware tafel zit,

 

Tot klare groepen mijn gepeinzen rijend.

 

Daarbuiten weet ik 't lang kanaal der straat

 

Vol vochten schemer, licht-starren doorpriemd,

 

De breede baai der ruischende avond-stad

 

Waarrond de zee van 't duister-liggend land

 

Haar grauwe golven slaat,

 

En verder, verder, de oceaan

 

De stormende oceaan der eeuw'ge, groote wereld.

 

Mijn kamer is de vredige kajuit...

 

 

 

Ik voel me wiegen, kalm en diep gedragen

 

Op 't deinend spel van mijmer-stillen droom

 

Naar 't groenend eiland van een rijke rust:

 

't Heimwee naar tal van ongesproken dingen

 

Ligt troost gestild gelijk een blauw-groot meer,

 

Ik ben bewust en kalm en accepteer

 

Dit leven met sereen gelaat

 

In al zijn schande en schoonheid

 

Zijn vreugde en verdoemenis,

 

Zijn zonde en zaligheid...

 

Zóó is het goed... Nu sterk en waardig zijn,

 

Uit ied're neerlaag manlijk-fierder opstaan

 

En strijden, strijden om dit armlijk zelf

 

Hoog-mooi te maken in een mooiere menschheid.

 

Moeten wij niet de meesters van ons leven zijn?

 

Spoor-zoekend in 't woud van ons weten,

 

Talmend bij den kruisweg van twijfel,

 

Wadend door de waat'ren der wanhoop,

 

Herlevend op d'oevers der hoop

 

Zullen wij eens, geloovend, vast-betrouwend,

 

Genaken 't lang-gezocht Eldorado

 

Van zuivren inkeer, hoog're harmonie,

 

Breed-menschelijk gegroeid naar het begrijpen

 

Van vele andren, zelven nog zoekend,

 

Den strijd nog wagend dien wij wonnen...

 

O wij die vonden laat ons vriendlijk zijn

[p. 59]

 

En hulp-gereed en van veel goeden wil

 

Voor hen die vragend gaan de poort voorbij

 

Van onze ziel, ver dolend in den nacht...

 

Ik leef... De kamer leeft... Ik hoor de stilt'

 

Het licht gloeit kalm en klaar... O vrede!

 

Nu moet ik bidden, bidden,

 

Dan ‘Leven... à nous deux!’

 

 

 

Mijn kamer is de rust-blanke kajuit

 

In 't donker schip van 't nacht-zwaar-sluimrend huis.

19-9-21.

Frans De Wilde.