Vlaamsche Arbeid. Jaargang 12

De Erfzonde

IK eet de duisternis met dezen mond

in een zwarten kelder waar ik leef,

duisternis, zwart als aarde, oovral rond:

hoor, mijn lichaam eet; ik bied, ik geef

het de onverteerde, nooit begonnen nacht.

Luister, luister: dààr is de stap van God

die klinkt op 't hol gewelf vol kracht:

eet ik de duisternis naar zijn gebod?

En nu: zijn voet talmt aan die kelderdeur;

ik vrees, helaas, het witte hemellicht,

de gloed zijner schaduw, zijn stem, zijn geur.

Maar ik eet de nacht; de deur zwart, dicht.

Karel van den Oever.