Vlaamsche Arbeid. Jaargang 11

[p. 353]

Conflict

Eens zal de man die dan mijn zoon zal zijn
met open handen voor m'n stilte staan.
Zijn oogen zullen wondre vragen zijn.
Zijn voeten hunkren nieuwen weg te gaan.

Zijn woord zal groeien tot een blij bazuin:
Gij gaaft mij waarheid die mij leugen bleek.
Ik zal in verre streek
mijn nieuw geloof - een zonbelichte lentetuin -
gaan zoeken.
Hef de wonderklamme doeken
van Uwe liefde weg. Bezie den man die voor U staat
en wil niet dat hij zonder Uwen zegen door het leven gaat.
Hij zal m'n angstig oog
aanschouwen
of ik mijn hand tot bee zal vouwen
mijn grijze haren buig.

En zal hij, bang, zijn eigen handen vouwen,
- geknielde knie - zijn eerlijk woord berouwen,
dan zal ik slaan om deze laffe pijn
zijn blij gebruind aanschijn,
maar voor hem knielen, op mijn zachtste toon
hem vragen
Zegen gij mijn hoofd, mijn beter hart, mijn Zoon.

E. Van Looy.