Vlaamsche Arbeid. Jaargang 11

[p. 337]

De zee

I

Transatlantieker, pal en strak
in de diepe kim,
verschijning die de lijn brak
tusschen lucht en zee.
En de schoorsteen stak
een sterke rookpluim uit,
die zijn aanwezigheid beduidt
en is adem van zijn hart.
O 't verre beeld, met verren tocht,
ik had nu smart
om de onbekendheid van het doel
waarnaar ik zocht:
mijn eigen reis-gevoel.
Transatlantieker, ijzerzwart
op de groen-porphieren zee,
mijn geest gaat met uw eigen hart
naar een verder landschap meê.

II

O de siddering van vleesch en geest,
de opstand allerwrangst.
Is het volk ooit zoo allerbangst
geweest?
De zee lawaait op het strand:
al de baren groene schulpen,
diaphane stulpen:
de schuimende schubben.
O 't breken van water-glas
op het glazig zand

[p. 338]

 

en de deining in de diepe kim:

 

de gouden rups.

 

Dit is de bochtige opstand der zee,

 

de dwaze, vreemde, klim-

 

mende opstand van baar op baar

 

die - als glas - stuk valt waar

 

ik naar

 

mijn volk-in-opstand staar.

 

O, die siddering van vleesch en geest,

 

's volks opstand allerwrangst;

 

dit is van zijn angst

 

bevreesd.

III

De zee is wulpsch
en rilt: oud parelmoer.
Hoor, het brommen der oude goden
in de gepijpte baar.
Mij wordt ouden zin geboden
op dien zilten vloer.
Absinth-groen is de zee;
de meermin strandt in de holle baar
op de klinkende schelpen;
heur roode haar-
vlecht is water-zwaar;
God verbiedt mij te helpen.

En de gouden kim ronkt van horens,
kinkhorens op den vollen mond
der Tritons;
de duinen schallen gezond.
O gewis
er is

[p. 339]

 

een groot gedacht rondom mij:

 

een drietand boven de zee

 

en den schuim-brand der dolfijnen;

 

het zee-paard in 't getij.

 

 

 

Dat alles nu zoo anders moet schijnen

 

is Gods goddelijke mijmerij.

IV

O de krachten
des bloeds
en de machten
des gemoeds
aan geen zee onderdanig,
en de zee ongerust,
kust, kust, en herkust
het strand dat blijft eigenwanig.

O ebbe en tij,
dan ver, dan nabij;
o zee, na elke strijd verworpen;
na elke nacht,
na elke dag,
met veracht-
ing en op duivels-gezag,
terug, terug
naar de duistere diepte geworpen.

O klotsende zee,
gij strijdt het oproer meê
naar het groot Hart van God, de Al-Vader,
uw eeuwige haat
heeft rust noch baat,

[p. 340]

 

maar mijn strijd,

 

 

 

brengt mij dien Vader

 

steeds nader.

V

Vuurtoren:
de Vinger van vermaan
tegen de hekelige zee;
de waarschuwende Vinger recht-op
tegen de wit-gekaproende kop-
pen der lang-glijdende baren;
de Vinger der gevaren.
En hij: een angst voor sireen en zee-paard,
een troost voor elk zeil;
de mosselbaard
groeit rustig aan zijn steil-
en kegel;
hij waarschuwt de zee,
de groene egel
vol schuim-puntige baren.
O Vuurtoren,
de Vinger der gevaren.

Karel van den Oever.