Vlaamsche Arbeid. Jaargang 11

[p. 290]

Stroom

WONDERE deining heeft onze haven aangedaan.
Nog liggen de schepen voor anker; maar hoog wast de vloed
en wiegelt de ferry-boats loom in rimpelritmus ter spelevaart.
In 't stram gebaar der treurwilgen gebogen
hebben we ons wederbeeld gestolen stil uit het watervlak
bleef de spiegel bij deze schouwing grauw.
Toen het licht brak
was in het Oosten een rozelach voor dit prismenspel.
Zo was het onbegrijpelik leed borreling der koele wel,
tere weldaad aan aller ogen,
tranendauw.

Oeverlijn, smaragdrand overzij
Wij menden onze boot daarheen toen de baren brandden.
Ach bij de landing was de toverring der horizonnen niet nabij!
We waren koene dwazen in onze waan het wezen van de stroom te vatten.
Hoor door de golvenmuziek onbedaarlik nimfen schateren,
als we deemoedig de Heer aanroepen:
Zuiver onze tocht in zilvervaart, stil de malle tango onzer sloepen
kom over de wateren!

Op Gods weiden diep in eigen onmetelikheid verloren,
een eindelike stal tegemoet, dwalen wolkenlammeren: blond hemelvee.
Zijn wij de hoeders der pastorale kudde, gaan we stille herder mee
de schalmei in droeve spelewijs, schalmei uit oeverriet gesneden?
Preludium vol klankenregen,
hemelzegen,
zullen we de schalmei verwijden tot bazuinen van aartsengelen,
paradijsmuziek in de noodzang der aardse koren strengelen,
een lichtland gronden in het schemerdal, beneden?

Loreleijbaren van alle geliefden, goudkaskaden druipen in de vloed.
Dit is boos bekoren voor de visser
bij avendval

[p. 291]

 

Waar op schemeringsadem zijn late vaart verglijdt:

 

aroom van begeerlike lijven, libellen in spelvermoeide vlucht zo loom:

 

daar drijft hij vér en laat zijn wankele kluis van leem;

 

de golfslag is beeld van zijn bang begeren.

 

Maar dodelik is het schaduwdal en stilte wurgt alle passiezangen.

 

De nacht houdt intocht, blinde vorstin met vals diadeem.

 

Zij rooft hem de vertroosting, rooft zijn droom

 

die knakt in volle bloesempracht.

 

De aloude stroom wendt zijn aanschijn af, door de maan bezilverd, en schaterlacht.

 

Gaan we stroomop?

 

Waar de golvenstem zich dempt in fluistertoon, innig lied op glimmige keien

 

en haar geweld zich ten zoen plooit voor plompe nenufars, ze dwingt tot spelemeien

 

wordt onze yacht gedragen door de tij

 

naar zonniger landerij?

 

 

 

De duiker vond broze schelpen, - waar is de diepe schat?

 

de vaarman 't begochelingsland van emerald. Geef ons het heilrijk Heer!

 

De visser haalde zijn net vol wier. Geef de genade der mirakuleuze vangst

 

Geen van alle werd het kruid gereikt om de geslagen wond te stelpen

 

de pijn te stillen, die een noodschrei golft over loom land!

 

 

 

Niet waar de beemden ronden,

 

klankbekken waar het hooglied valt

 

uit wakke monden,

 

in weeldetuinen met oasis van verpozen

 

waar lafenis lokt en dronken praal van rozen

 

Niet naar deze regionen zal ik uitzeilen

 

en de schaduwen saamweven mijn kleed ten sier

 

 

 

Roer de gong voor de afreis uit het avendland

 

Koen leg ik de lading in mijn boot

 

Ik ben passagier

 

op de lijn naar de Levant

 

De wind oppermachtig mijn goddelike bondgenoot!

Victor J. Brunclair.