Vlaamsche Arbeid. Jaargang 11



[pagina 252]
Ontmoediging ZIJ is als schoone rank ten hemel opgeklommen Geduldig en gestaeg de sikkel-smalle maan, En tusschen de oude pracht van ster-verdwaalde blommen Wil zij één oogenblik bewond'rend blijven staan. Dan, tevergeefs houvast zoek-tastend langs de wolken, Daalt zij gelijken weg naar de ochtendlijke kim, Ziet den dood-stillen tuin met 't naad'rend licht ontvolken En hecht zich aan de vert' met 't allerlaatst geglim. Zóó vaak mijn dag: al vroeg ten hemel opgetrokken, Op 't schoonst moment alleen, der eenzaamheid bewust, Wordt plots'ling buiten mij der dagen daad voltrokken, En weet ook ik mijn deel, is alles al in rust. Jan Zeldenthuis.