Vlaamsche Arbeid. Jaargang 11

Treurzang

CHILI!
Perez kwam vandaar,
Mijn ouwe, lieve
Schoolkamaraad,
En mijn onbekende vriend,
Domingo Gomez Rojas,
Stierf er met wat zon
Op zijn gezicht!

Hij stikte in stofbeladen folianten,
Hij schreef zijn oogen vol
Met namen op a en o
Domingo Gomez Rojas!
Zijn moeder gaf de vogels te eten,
Zijn jonge broer reed op zijn knie...
Hij zong het mooie leven
En stikte in folianten!

[p. 209]

 

Op de hoeken der straten

 

Blonk zijn gezicht;

 

Bij avonden dat stemmen

 

Helder op klinken,

 

Was hij in de achterbuurten,

 

En joelde met de jongens,

 

Sterkte de arbeiders,

 

En deed moeders verlangen!

 

 

 

‘Domingo’ begroetten zij hem,

 

‘Waar is het licht?’

 

En zijn glimlach zei:

 

In u en in mij,

 

In de broederschap van allen!

 

In ons goedheid! in ons deemoed!

 

Domingo mikte op de harten

 

Omdat, wijl hij 't leven peilde,

 

Zijn liefde àl verwon,

 

En, wijl hij schreef,

 

Geen enklen broer vergat;

 

Omdat, wijl hij sprak,

 

Hij zijn hart op zijn lippen lei,

 

Werd de gevangenis zijn tehuis

 

En de stilte zijn gezel!

 

O die deur der gevangenis

 

Welke niet eens een naderenden stap verwacht!

 

O die plek vóór 't raam,

 

Duizendmaal bekeken en àl te onbekend!

 

En de trage slag der eeuwigheid

 

In uw hart!

 

Plots viel een schot,

 

En door zijn hart joeg

 

Fabriek-gefluit

 

En scherp gezang

 

Van scharen die marcheeren

 

Over de wereld!

 

Zijn houding werd

 

Het stoutste gebed!

 

Zóó vonden ze hem in zijn cel,

 

Beweegloos, in peis van beschouwing,

 

De ruimte in zijn hart getast,

 

En de aarde over zijn hoofd gerezen!

 

O Domingo Gomez Rojas,

 

Uit het land van Chili,

 

Zinloos stierft gij met wat zon

 

Op uw gezicht!

Fernand Martijn.