Vlaamsche Arbeid. Jaargang 11

Het veelvuldige wonder

I. De Drang

Alom ver af,
van de perken der kennis verwijderd,
van ons uiterste weten de grensrand over
waar de lichtlijn dijst,

onbestreken onzichtbaarheid,

wat onbesefte tover,
ongerepte transen,
ongewonden kransen,
bergt uw nachtelik grijs?

O de drang naar u die wij nagaan moeten!

Nauweliks vermoede,
van u gaat dit machtige porren uit!
waar de sluiers schuiven
van uws hemels huive,

of uit nieuwe gestalte het oude wonder wuift?

[p. 99]

II. De Ogenblikken

Strand, uw einder moet steeds wijken,
Zee die opdringt zonder ebbe,
nooit zult gij zijn lijn bereiken.

Uit oneindigheid gestegen
zwelling, moet gij altijd rijzen;
delling, gij moet altijd deinzen
naar oneindigheid genegen.

Aan de scheiding van uw zomers
toeven wij een korte wijle,
in de oever van 't beseffen
boren wij de donkere mijnen,
drijven op de stroom der dromen,
en verglijden in uw ijlen.

Kralesnoer der ogenblikken,
altijd praalt gij in het midden,
bij uw dagtaak witte slinger,
bij uw nachtwaak lichtend glimmen.

III. Het klare Aanschijn

Hoe zijt Gij ver en zo nabij!
Gij laat ons leven aan Uw zij
een spanne Uwer dagen
en loven Uw behagen.

Niets is Uw adel te gering.
Uw luister straalt uit alle ding.
Het nederige en broze
gunt Gij gelijk vermogen.

Een stap die op het kiezel kraakt
is, Heer, Uw vluchtige voet die naakt;
woord Uwer lippen, 't nooit verdroten
nachtregenlied der watergoten.

Een droppel die op 't vallen staat
leent Gij het licht van Uw gelaat,
en in Uw klare ogen
vond geen zich ooit bedrogen.

Antoon Jacob.