Vlaamsche Arbeid. Jaargang 11

[p. 30]

Li-tai-pe

Li-tai-pe is de chinese dichter die in zijn land een aanzien en een populariteit bezit zooals niet eenmaal Heine noch Goethe ze bij de Duitsers bezitten.

Li-tai-pe leefde van 702 tot 763 na Kristus. Hij was een vrije en onrustige natuur, een avonturier en een drinker. Eeuwig dronken, eeuwig geniaal trok hij van land tot stad, van berg tot dal, tot hij af en toe eens bivakeerde bij een of ander chinese Mecenes. Zo toefde hij een tijd lang aan het hof van keizer Ming-hang-ti, die voor de chinese Ahasver een grote bewondering koesterde. Het gebeurde niet zelden dat de overmoedige dichter de keizer na een drinkpartij tot sekretaris gebruikte en hem bij het morgenrood zijn verzen dikteerde. Deze vorst die de gemeenschap in zijn eigen land predikte, verhief hem tot rijksbeambte en schonk hem als blijk van zijn hoogste verering het rode keizerlik prachtgewaad. Li-tai-pe sleurde het kleed langs de beslijkte straten van de stad, hield revolutionnaire toespraken, en liet zich 's avonds in volle dronkenschap tot keizer proklameren.

‘Vergankelikheid’ is het grote woord dat Li-tai-pe in wijn tracht te smoren. Hij drinkt om zijn zwaarmoedigheid te verdoven, maar in werkelikheid drijft hij ze dieper in zijn ziel. Naast zijn aardse kunst, die zich uit in het gewone Wein, Weib und Gesang, staat aldus zijn bovenaards genie.

Hij stierf op een en zestigjarigen ouderdom, en wel toen hij bedronken uit zijn boot in het water viel. Maar het volk dat hem verafgoodde en hem een tempel oprichtte, heeft een sage rond zijn dood geweven: Op den rug van een dolfijn is Li-tai-pe heengezwommen, geleid door twee hemelse geesten, en een bovenaardse muziek heeft hem vergezeld tot hij ver aan de horizon in gouden ether verzwond.

Methode en literatuur waarop ik de hier volgende gedichten bazeerde zijn dezelfde als in mijn bundel bewerkingen van chinese lyriek: De Yadefluit. De Nederlandsche Boekhandel te Antwerpen, 1919.)

Gaston Burssens.

De yadetrappen glanzen van dauw.
Het slepende gewaad
van de mooie vrouw
breekt hem tot parelsnoeren.
Ze luifelt het gelaat

[p. 31]

 

als door het paviljoen een manestraal breekt.

 

Als een waterval ruist achter haar de zijden gordijn.

 

De herfstdauw die op haar slanke leden leekt

 

is zilver van maneschijn.

 

Ze rilt en blikt weemoedig in de maneschijn.

Het Tsjao-Jang paleis in de lente

Nu hangt geen sneeuw meer op de perebomen.
De lentewind is ontwaakt
met de vogel Ing die zijn vedel stemt,
met de zwaluw die zich bouwend aan zijn nestje klemt.
De nacht is nog met wat zon overgoten,
als gestorte wijn
uit overvloed.
De vrouwen zijn als bloemen nieuw ontsloten,
zodat de manderijn
zelf rillen moet.

Bij avendschemer vergloeit het pantser van de wachter
De morgen is nog oneindig ver.
En de weerglans van de morgenster
verkwikt het hart van onze jonge heren.
De vrouwen sluiten de gekohlde ogen.
De bloemen ontvouwen
hun kelken.
In de blauwe zaal bij 't starverwelken
ruisen de zijden kleren van de keizerlike vrouwen.

De mooiste meisjes gaan naast de keizerlike wagen.
Ze treden zingend uit de geheime poort.
De mooiste zullen we op de handen dragen.
Het is Fei-jen, in haar gewaad
Van zilvergroene zijde.
Diep buig ik het gelaat.
dat de zoom van haar kleed langs mijn voorhoofd glijde,
en er de zorgen verdrijve en de liefde...
In het park tuimelen in de bloesemsneeuw
twee jonge verliefden.