Vlaamsche Arbeid. Jaargang 11

[p. 29]

Dankgebed om april

Gij waart de triomfante Wilford-boot
die wachtte, toen de minnaar floot
wanneer hij met zijn liefje liep
over de vlotbrug als het sein al riep.
Zijn oog was blijheid en haar stap was licht.
Hun woorden waren als een warm gedicht.
De middag lokte en de Schelde lag
Vlak lijk de wereld die een vliegmensch zag.

Gij waart de trein die in het middaguur
voert naar zijn stad de beursman koud en stuur.
Zijn zorgen leven op zijn breede hoofd.
Hij weet dat heimat hem de rust belooft.
Hij voelt het wiegen van zijn muf wagon,
En moeër druilt hij in de roode zon.

Gij waart de allerlaatste roode tram
die 't oude arme vrouwtje medenam,
dat moe was en naar buiten moest
terwijl de zotte winden, woest
de takken zwiepten in de laan.
Er bleef geen blije bloesem staan.

Zoo waart ge, God in deze lentemaand.
De dagen zijn gekomen en getaand.
Maar allerwege stond gelijk de vrouw
in grootstad, uwe zorg en ouwe trouw.

Zoo wist ik in mijn bange breekbaarheid
de groote rust van uw' aanwezige Oneindigheid.

1920.

Marnix Gijsen.