Vlaamsche Arbeid. Jaargang 11

Klinkdicht

Ginds, boven 't rood der verre huizennokken
springt als een straal, de toren, in 't verschiet,
een schater trilt op 't eeuwenoud graniet:
de beiaard lacht met 't brons van al zijn klokken.

En blauw, diep blauw, van 't roerloos spinnerokken
is 't, dat de dag langs hemelwegen vliet;
geèn onzer die de fijne draden ziet
met 't goud der zon bedropen en doortrokken...

O wijdsch vizioen op de avondlucht gedreven
dat ik zie groeien op den muur der steden
en even mij van deze wereld scheidt:

gebonden staan de zomers van mijn leven,
in schooven licht, op de akkers van 't verleden,
en waar ik adem, schemert de eeuwigheid...

8 September 1920.

Fritz Francken.