Vlaamsche Arbeid. Jaargang 11

[p. 3]

Adieu nà weerzien

Voor Bert.

Als stadsontwaken
Onder dicht' en dooven sneeuw:
In de toegroeiende stilte der vervreemding
Het weiger wederzien.

Waren d'uren van scheiding
Langzaam néérvlokkende lafenis
Die den nacht met den pijnloozen weemoed vulde
Van een wezenloos gemis,
Pas in de kilte
Der dissonneerende ochtendgeluiden
Voelt men vereenzaamd leven
Als goede berusting
In rijpenden groei van eeuwige dingen.

Het schrille silhouet
Der nieuwe verschijningen
Snijdt als bittere onwezenlijkheid
Door het droomverinnigde leven
Van ingesneeuwd' herinnering.
Je plotse komen brak sprookjesbekoring
Als smoezeligheid
Van geveegde tramlijnen
Door effen blanke straat.

Gewischt de gepaarde voetsporen
Van innige slentergangen
In zwijgende gemeenzaamheid.
Ons wegen loopen in oneindigheid
Verloren.

Je lokstem van nieuw verlangen te hooren
Naar het verleden
Als een verloren paradijs
Doet zoo vreemd,
Nu in avontuurlijke sleden
Glijden gesluierde gedaanten voorbij.
Ik kan je nog maar vaag verstaan:
Onder de vele stemmen, heimelijk gedoofd
Waar de geluidelooze voeten

[p. 4]

 

Langs ongebaande wegen gaan.

 

Men voelt alles zoo innig-ver en angstig nabij.

 

Er zijn onbegrepen signalen

 

Van verblinden

 

Die zochten in rozende sneeuwschittering

 

Boogaardenbloezeming.

 

 

 

De wereld is vol van de droefenis

 

Der echolooze stemmen.

 

Maat m'n laat berouw

 

Zal niet ter boetvaart gaan

 

Naar je rouw

 

Langswaar je gummizolen

 

Als sterrespoor in den sneeuw geprent staan.

 

 

 

Als een vreemde doode deed

 

M'n zwijgende groetenis

 

Je uitgeleide. Eeuwigslaapstertje,

 

Blijf in m'n teederste denken wonen

 

Als een blinde vogelwijs

 

In stil doorzonde muit.

Juni 1920.

W. Meyboom.