Vlaamsche Arbeid. Jaargang 10

[p. 257]

Gedichten

Mei

Liefken, kom, de vogels fluiten,

liefken, kom, de Mei is daar,

treed voorzichtig nu naar buiten,

vlecht roô-rozen in uw haar.

Liefken, kom, de hooge hagen

worden hooger langs het pad,

en wie nu te leven wagen

vinden zeker schat na schat.

Liefken, kom, de blaadjes blinken,

groen, wit, goud, alhier, aldaar,

lenteliedjes hoor je klinken,

kom met rozen in uw haar.

Zonnevonken

Zie je die vonken, ze dansen, ze dansen,
over het water, het rimplende meer;
zie je die muntjes, ze glanzen, ze glanzen;
licht in het spel van weg-en-al-weer?

Denk je, zoo'n glans is voor altoos verdwenen,
muntje, dat glinstert en ijlings verdwijnt,
weet, in de onzienlijke wereld verschenen,
wordt het een helper voor 't menschkind, dat lijdt,

Eenmaal laaft er een mild-zoele regen
landen, broei-heet, als hij suizelt omneer,
kwaamt ge op uw tocht uw helper dan tegen,
stroomden uw tranen, omdat gij vondt weer?

[p. 258]

Lenteregen doet mij treden

Lenteregen doet mij treden,
doet mij leven in zijn leven,
hemel-machten liefde geven
en ik neurie mijn gebeden.

Regen-machten, zij herstellen
wat door derven werd verbroken,
bloem van laafnis is ontloken,
zingt een stem in schoon vertellen.

Mag ik één-zijn en weer luistren,
door geen banden meer gebonden,
weten al wat werd gezonden
in dat ruischen, in dat fluistren?

O dat zuiver klanken-beven,
'k zit te luistren en wil geven
wat aan goudlicht is gebleven
in mijn diep-doorleden leven.

Regenstem in woudalleeën,
wil ik zingen, wil ik tijgen,
nu gedachten in mij zwijgen
en ik meezing met die zeeën.

Joannes Reddingius,