Vlaamsche Arbeid. Jaargang 10

[p. 248]

Tocht in den nacht

Kanonnen, steekt den nacht in; en gij, paarden,
Snuivend de frischheid van den langen tocht,
Legt aan. Eén duister, zonder lijn of bocht,
Een dof gerol, en geur van zwellende aarde.

Een lucifer paft. Een hand omklauwt den gloed
Ter gulzige sigaret. ‘Licht uit!’ Een veldflesch klokt.
Heel hoog, in vlugge glorie, komt gevlokt
Een wit fusee, en als een grillige vloed

Deint alles op het dansen van haar val.
Fluks een vlam. ‘Halt!’ Een ver kanon blaft schor.
Angstig aarzlen wekt zich bij gemor,
‘Vooruit!’ Een zweep zendt vroolijk haar geknal.

De tocht hotst vormloos verder, kettens klinken
Tegen log ijzer, touwen spannen aan
Waar de gevaarten over hobbels gaan
Om weer in stukgereden weg te zinken.

Geen uren kruipen dichter bij den dag.
De nacht verkleumt. Weer ‘halt!’ en dan weer ‘Rijden!’
Het is alsof het leven aller tijden
Ten vorremloozen eindeloozen chaos lag.

Geen wil, geen zucht naar 't einde, geen betrachten.
Daar is één wil die deze paarden ment,
Die 't einde van dees tocht en van dees duister kent,
Boven der mannen volgzame gedachten.

Filip de Pillecijn.