Vlaamsche Arbeid. Jaargang 10

[p. 235]

Dante's liefde

Was mij de liefde vroeg als U verschenen!
Geleidde liefde ook mij langs één steil pad
van loutering, naar God die Liefde is, henen!

Ge schreedt, als ik nu door de bloemenstad:
doch van uw jaren schonk de tijd u negen
toen reeds uw hart zijn doel gevonden had.

Het kwam in rood-koleurig kleedje u tegen
dat teer geluk dat naam droeg Beatrys -
en van de lente negenmaal den zegen.

Haar aanschijn lachte op welk volzaalge wijs?
doch liefde was uw meester van die stonde:
uw wil en wenschen dwong hij naar zijn eisch.

Uw schreden zochten tot ze háár tred vonden;
nacht doofde uw oogen uit, tot háár blauw oog
had met één blik een nieuwen dag gezonden.

Zoo zwenkte negenmaal de hemelboog
langs eender sterrenteeken, toen der vrouwen
aanminnigste in wit kleed u nadertoog.

Uw vreugd, tot dan, was schuchter aan te schouwen
haar stillen mond - die liet nu uit een groet
zóó zoet: uw hart ging van geluk verflauwen.

Ge spoeddet naar uw kameren. Een gloed
belichtte uw sluimer. Uit dat vuur sprak Liefde
met felle vreugd: ‘Ik ben uw Heer voor goed!’

Het schemerde of uw slapende geliefde
lag op zijn arm, in keurslijf bloedig-rood.
Aan 't schreien sloeg hij of scherp leed hem griefde.

[p. 236]

 

toen hij de Vrouwe uw brandend harte bood.

 

Uw dame, ontwakend, at uw hart in schromen...

 

Waarop dit vreemd gezicht ten hemel vlood.

 

 

 

Een drang tot zang is over u gekomen:

 

nu zal uit liefde weelde zijn noch pijn

 

die niet op rijm en rythme werd vernomen.

 

 

 

Van liefde kwijnt uw lichaam tot een schijn.

 

Maar schooner rijst uit liefde uw ziel herboren:

 

uw wreedsten vijand wilt ge een broeder zijn

 

 

 

Als gij den groet der liefste mocht aanhooren.

 

Dat geen een rede, uw liefde vreemd, begint:

 

in liefde ligt uw ziel en zin verloren.

 

 

 

Hoe lang die tocht door liefdes labyrinth?

 

Al schooner groeit de nooit-geëvenaarde

 

waarin ge Liefde zelf, belichaamd vindt.

 

 

 

Zij kwam te deugdenrijk naar zondige aarde.

 

Haar zag de Heer en zei in zoet begeer:

 

‘Die bloem van lieflijkheid bloeie in mijn gaarde.’

 

 

 

De negen sferen voerden één beheer

 

over deze aarde; in Syrië was negen

 

het maandgetal: toen is uw engel weer

 

 

 

bij de engelen, van waar ze kwam, gestegen.

 

Gij schreidet luid: ‘O Dood die lieflijkheid

 

leerdet bij haar, op wie ge u hebt genegen,

 

 

 

kom, neem ook mij, die in de wereld wijd,

 

zie dóór de tranen die hààr troost verlangen

 

geen troost waarom ik nog dit leven lijd.’

 

 

 

En mieken blij muziek uw vroeger zangen:

 

nú neurden treurende, en die stonden zwart

 

als wie in rouw zijn - bij hun bonte rangen.

 

 

 

Lang sloot zich smart op in uw doodstil hart,

 

tot leven's bode bij u ingebroken

 

uw lustloosheid ten strijd heeft aangesard.

 

 

[p. 237]

 

Dan hebt ge vroed voor Macht en Recht gesproken -

 

uit liefde nòg! En waar die hoon geviel

 

hebt gij dien hoon zwaar-torenend gewroken.

 

 

 

Een schipbreukling omzwalpend op gewiel

 

van hartstochten, stadsveete en landgeschillen

 

daalde langs holle heltrechters uw ziel;

 

 

 

die wilde in nacht en ijs van haat verkillen,

 

ten gronde van den afgrond negenvoud

 

waar nimmermeer uw ballingsklacht zou stillen;

 

 

 

doch liefde waakte op u. Hààr bode houdt

 

uw hand tot waar hervonden sterren glommen,

 

en tot de sterren stond een berg gebouwd.

 

 

 

Rondom zijn kegel ging uw boetweg krommen,

 

uw ziel al lichter naar uw moede tred

 

de negen rots-terrassen heeft beklommen.

 

 

 

Van aardsche feil in schroeiend vuur ontsmet

 

hebt ge op den top, in reinst azuur geheven,

 

een vasten overwinnaarsvoet gezet.

 

 

 

Deze ééne hoop had u zoo hoog gedreven:

 

den dorst van lange jaren te verslaan

 

met éénen blik een lief gelaat gegeven.

 

 

 

Een regen rozen, leeljen en saffraan,

 

een lusthoflucht: ge ziet in glanskleedijen

 

nu Beatrys, vergloried, vóór u staan.

 

 

 

Wier macht u aantrok uit de helvalleien,

 

uw liefde, heilig nu, zal door puur licht

 

uw veilge hemelreizen begeleien.

 

 

 

Als lucht zoo licht en schielijk als een schicht

 

doorzwiert ge samen vlammende etherzonen

 

- de negen sferen - naar Gods ver gezicht.

 

 

 

Uw steiler vlucht is meetlijk aan 't verschoonen,

 

zóó wonderschoon, van Liefstes klaar gelaat

 

dat weêrglanst hel de gratie van Gods zonen!

 

 

[p. 238]

 

Door zeeën van muziek - en machtig slaat

 

tot één zang saam geluid uit duizend monden -

 

door aureoolgedein van dageraad,

 

 

 

hebt gij den troon der Moeder Gods gevonden.

 

Hier rust uw leidster aan Maria's voet:

 

liefde volbracht waarom ze u was gezonden.

 

 

 

Want wie de Maagd genaken kon, ontmoet

 

den Zoon dien zij vertoont aan wie haar zochten.

 

Zij sterkte uw oogen dat ze bloot den gloed

 

 

 

van 't Ongeschapen Schoon verduren mochten.

 

Toen hieft ge uw blikken in het grensloos Licht

 

waarheen u Liefde voerde in lange tochten

 

 

 

en staarde' u zalig aan Gods Aangezicht!

Firenze, 25/3 '19.

Hilarion Thans.