Vlaamsche Arbeid. Jaargang 10

[p. 18]

Mijn ziel verlangt

Mijn ziel verlangt, o Jezus, naar uw wonderlanden
waar Sion flonkrend gloort in glans van edelsteen
en nu ik 't paradijs ontwaar in 't avondbranden
wil ik 't in blij ontzag vroom psalmend tegentrêen.

Maar ach, de zonne daalt en zinkt als gloende wanen
en plots scheidt mij van hen de maatloos donkre nacht
langs mijne konen rollen, aarzlend traag, twee tranen
in mijne kele kropt een woest verbeten klacht.

- Zal ik als d'andre nu mijn eindje kaars ontsteken
en hurken in mijn hol en turen naar de vlam
opdat die ijskorst hier ter borst moog smeltend breken
die plotsling stremmend aaklig, mij benauwen kwam?

opdat 'k zou warmte voelen en mij veilig weten
in zelf voldane rust ontspannen 't stug gelaat
en dan - en dan voor geelbelichten wand vergeten
als dat d'oneindigheid der nacht daarbuiten staat.