Vlaamsche Arbeid. Jaargang 9

[p. 172]

Storm

Over 't veld 'n stille lach...
Achter 't Westerwoud verborgen,
levert storm om 't rijk van morgen

Slag aan zon en dag.

Op haar stukgebroken troon
zie de zon bebloed verkwijnen,
over 't land de roô robijnen,

rollen uit haar kroon.

Heel de lucht in laaien gloed;
en de storm, die uit de bochten
zegevol komt opgevochten,

baadt in zonnebloed.

En met bloederig gebral
staat hij vreeselijk te melden,
dat hij morgen woud en velden

overbuldren zal.

_**_*

De rosse wolken dikken,
en woelen wild dooreen,
in vreeselijk verschrikken
verdonkren veld en veen.

De storm komt aangekletterd,
zwiept zandkolommen los
de lucht in, en bekettert
het hoelend beukenbosch.

[p. 173]

 

De takken kriepen, krakken,

 

en stuiven weg in 't stof,

 

ontwortelde eiken zakken

 

ten grond met plompen plof.

 

 

 

De regens razen, ransen,

 

'lijk 't opgedonderd heir

 

met kletterende lansen,

 

en kletsen 't koren neer.

 

 

 

Het water broest en bobbelt,

 

stroelt weg door de akkervoor,

 

de sloot verslikt, en gobbelt

 

het langs 't bedampeld spoor.

 

 

 

Een slinger klieft het donker,

 

een krak - of 't hemeldak,

 

bij 't beuken van den bonker

 

in duizend stukken brak.

 

 

 

Traag blauwt door 't hoog gevaarte

 

een scheur, met lichten dons

 

verzilvert zonneklaarte

 

't vervloeiend wolkenbrons.

 

 

 

En heel de lucht ontsluiert

 

het weistrend zongeweld,

 

de landman komt en kuiert

 

droef dubbend naar zijn veld.

Joz. De Voght