Vlaamsche Arbeid. Jaargang 9

[p. 78]

Verzen

I

In memoriam.

Heb ik u dan zóó bemind,
dat geen lachje mag vermooien
langs gelijke lippen-plooien,
mond van nooit-ontmoete kind; -

dat geen oogen, klaar van schijn,
vroeg-gegane, kunnen rijzen
op dezelfde zachte wijzen,
als eens de uwe naar de mijn', -

of ik minde, o kind, dat toch
gingt maar even door mijn leven,
en maar vreugd me hebt gegeven
in een groet, en minder nog, -

of ik minde - om u - die loech
met ùw glimlach, met ùw oogen....
veel-beweende, zou het mogen
dat ik u die liefde droeg?

[p. 79]

II

Nescienti.

Uw ziel zal naast de mijne dán
op wieken, evenwijde, glijden,
wanneer ge reine vreugde van
veel vreugd te missen, zult benijden.

Ge hadt wel éér mijn dieper zijn
benaderd, zoo ge in late stonden
vóór blank-gesluierd altaar-schrijn
uw troost gezocht had, en gevonden.

Van menig droeve beê voorwaar,
zoudt ge het bloô geheim wel raden,
werdt ge in bewuster ziel gewaar:
natuur in tweespalt met genaden.

Hing stilte luistrend om u heen
zóó, dat ge zuiverlijk mocht hooren
den fluister Gods, o neen, niet één
klein liedje mijn ging u verloren.

Had ééns maar langs uw ziel te nacht
smart-engels duistre wiek gestreken,
ge hadt mijn eenvoud niet misacht,
maar woudt in eender klaagheid breken.

[p. 80]

III

Amico.

We wisselden in late wake,
in woud bij lommerkoele rust,
op duin aan zeebezongen kust,
veel innigheid van harte-sprake.

Die nacht, aan raam op kloostergaard,
ze heugt u toen we in duister, beiden
ons diepste ziel en schuw fluister zeiden, -
die reze' en beefden vaag-beklaard.

En toch een weifele onvoldaanheid
om teederst woord dat broos begon
te roeren, maar niet rijzen kon,
schrijnde in mijn hart toen gij gegaan zijt;

Een vreeze als bleef in droef gemis
ùw hart dat ééne woord verhopen,
bloem, ongelaafd, te mijwaart open,
tot wie geen dauw gezegen is...

O leed zich nooit gansch uit te spreken,
aan woord en lied gemeen, zoo lang
de ziel voelt in heur lijfs-gevang
heur vlam op matte omglazing breken.

P. Hilarion Thans.