Vlaamsche Arbeid. Jaargang 8

[p. 453]

Van de twee koningskinderen

Ik heb het kasteel bij maneschijn gezien, het stond daar in zijn verlatenheid te droomen. Alles was er zoo stil, en ik dacht aan die twee koningskinderen die daar zoo tragisch stierven. Ik dacht aan Haar die eens het slot bewoonde in die verre tijden, schoon, omdat zij zoo ver gelegen zijn van ons in het wondere land dat draagt den droom-doorgeurden naam ‘Verleden’.

Het water lag breed en donker en vergeten; en 't is daar aan d'overkant in die kamer, waarvan het venster op den somberen spiegel uitgeeft, dat het koningsdochterken, wanneer de dag ten avond neeg, droomen kwam of bidden of weenen.

Het was ook daar dat ze wanneer, de nacht eenzaam en stil bleef, drie keersen aanstak en ze zetten ging op het raam-kozijn.

Hij, de jongeling schoon, kwam dan van heel heel verre gegaan door die groote velden die ik daar straks ook ben langs gegaan. Hij kwam het harte vol wonne, en de drie lichtekens pinkten uit de verte hem heimelijk tegen in den laten avond.

Als hij dan dicht aan den waterkant stond, dan zag hij de koningsdochter voor haar klein vensterken staan. Zij stond daar zoo minlik, dat zijn harte ontlook als een bloem haren kelk voor de zon.

Het slot lag donker en eenzaam met dat breede water er rond. Alles sliep er in en om, behalve een koningsdochter, behalve een koningszoon, en drie vrome keersevlammekens die stonden biddend te waken in den nacht.

Hij staarde Haar aan, de schoone, de zachte, met een lichtkrans om haar lieflijk gezicht.

Haar oogen zochten hem verder op de vlakke velden, tot zij de zachte klank zijner stem hoorde, die zong zijn avondlied. Zoo kwam hij iederen avond en bracht zijn lieveken d' avondgroet. Maar

Zij konden bijeen niet komen
het water was veel te diep.

[p. 454]

En dagen vergingen, en iedere nacht was wachten en verlangen, tot

op een nacht.

Het was een zomer nacht; de zware poorten waren gesloten en de brugge opgetrokken. Langzaam, en een voor een, waren de lampen uitgegaan, en heel het kasteel lag te rusten en sliep. Het was nacht nu, een drukkende, zwoele nacht, waarin men arme bloemen hoorde zuchten. Dan kwam een heimlike, wachtende stilte, waarbij geen looverken beweegt, en die alleen gestoord wordt door het vallen van een rijpe vrucht in het gras.

De velden en de weiden lagen leeg en wijdsch in de stilte.

De koningszoon was van uit het slot zijns vaders heimelijk vertrokken als de Venus-ster haar lampeken ontstoken had in de hemelverte. Hij ging al uren lang; maar nu toch zag hij de drie keersen al die dat koningsdochterken had aangestoken daar ze veilig heur lieveken zouden lichten tot haar.

Eindelijk was hij hier, eindelijk stond hij op den boord van het slapende water, dat ligt om het slapend kasteel.

Wat klonk zijn stemme toch zacht als hij zong:

Mijn allerschoonste lieveken
Hier is uw minnekijn.

En zij, die allersoetste kwam voor haar klein vensterken staan, en ze keek naar het donkere water, en dan over het water heen. De oranjeboomkens bloeiden in den nacht, en verspreidden een streelende, licht bedwelmende geur. Er hong iets zoo zoet in de lucht, dat het koningsdochterken er de oogen bij sloot, en haar harte, dat werd daar zoo week. Ze voelden zich zoo dicht bij elkander in dien weelderig zwoelen nacht; hun verlangen dat groeide, dat bloeide zoo hoog en zoo groot. En Hij zong:

O mocht ic dijn lippekens cussen
Mijn lieveken door desen nacht,
Ghi zoudet min herteken sussen
En het zouder di werden zoo zacht.

Zij luisterde liefdevol, en hare vingerkens gleden langzaam al over heur lippekens rood. Ach was daar niet onder heur venster een water donker en breed, en ze zouden bijeen nooit komen; dat water was veel te diep.

- O lieveken min lieveken ic ben er zoo droef,

[p. 455]

 

O mocht ghi in 't diepst

 

Van min herte daar zien,

 

Min vurig verlangen,

 

Min liefde bespien,

 

Ghi zouder ontdekken

 

Den rood gouden gloed,

 

Dien 't hart mi doet branden

 

En jagen min bloed.

O lieveke, o liefde. Wreed stil was het t' allen kanten rondom het kasteel; alleen aan den hemel gingen er groote donderwolken voorbij. Zij gleden door de lucht als reusachtige onheilsvlerken die het aangezicht van de maan verborgen en waarin allengskens al de sterren versmoorden. Van tijd tot tijd snelde een ijllicht door het ruim, en een lange huivering liep door de bladeren der boomen.

Het onweer naderde; in de verte hoorde men het rollen en ronken, vreemd en dof. Wat ging er gebeuren. Het was of alles samen spande; ontzettend was het.

En met den naderenden storm groeide hun verlangen nog meer. Konden zij toch bijeen maar komen, ze hadden elkander zoo lief, en hun hertekens waren zoo week.

Een lange bange trilling ging tusschen de boomen. Weer viel de stilte.

Het koningsdochterken sprak:

O Lieveken kunt de ghi zwemmen,
O zwemme dan ijlings tot mij
Zwem tot bij dees biddende keerskens
Die zullen di lichten tot mij.

En hij de koningszoon was jong, en van vreugde zijn harte hem open nu ging. Een heldenmoed woonde in zijne borst; hij hield d' oogen gericht op het licht, en met blijdschap en vreugde sprong hij in het donker water. Met heel de macht van zijn verlangen naar haar; met heel de kracht van zijn edel gemoed heeft hij strijdend tegen het valsche water gezwommen.

Het weerlichtte fel, een kwade wind stond op en blies er daar woedend de drie keersen uit. En als de wind ze dood zag staan dan woei en dan gilde hij van louter plezier, en sprong razend in het ronde als een razend dolle heks.

Het water dat sliep zijn droomlooze slaap ontwaakte bij het wilde gedoe.

[p. 456]

Het water, greep den koningszoon, en drukte hem vast aan de borst. Hij spartelde en worstelde, maar het was al om niet, want de storm, het onweer en de donder braken los en verdronken en versmoorden hem diep.

Ik heb dat slot bij manenschijn gezien, het lag daar stil als een tragisch schoone herinnering; een van die herinneringen die we bezoeken gaan, als den avond schoon is, en een weemoedige eenzaamheid ons tot mijmeren noopt.

Er heerschte vrede, en het was of er nooit iets gebeurd was.

Het slot lag te ruste, het water sliep, en het ‘kleine vensterkijn’ was gesloten.

Ik ben weer heengegaan in den nacht langswaar eens den koningszoon kwam, en ik heb lang gedacht aan die weeke hertekens, en aan het water dat was veel te diep.

Magda Peeters