Vlaamsche Arbeid. Jaargang 8

Mijn zoon...

Mijn zoon, komt ge nu weer naar mij?
Uw schoenen zijn beslijkt van 't modder van de straten.
Waar hebt ge 't zondagskleed van uwe vreugd gelaten?
Ge weent? Is 's levensakker dor? heeft wind en regen
het koren van uw droomen in de voor geslagen?
Kom weer tot mij, mijn zoon, dat gij den moederzegen
weer als een kruis op uwen mond kunt dragen.
Mijn boezem is nog warm, mijn zoenen zijn nog zoet
In mijnen haard brandt nog de roode liefdegloed
In mijne kamer staat nog 't bed van blij erbarmen.
In mijnen mond is troost, vergiffnis in mijn armen.
Wat kan de tijd? Wat kan het leed? Wat kan de zonde
aan mij? Mijn handen leggen 't linnen op uw wonden.
Gij zijt mijn zoon! Gij zijt mijn zoon! Gij zijt mijn zoon!

Lucien De Coster