Vlaamsche Arbeid. Jaargang 8

[p. 406]

Voor een ziek meisje^(*)

I

Hoe maakt me weer zoo droef te moede
de weeke schoonheid van uw lach;
hoe gaat dit rijke hart weer bloeden
dat u, helaas, niet minnen mag.

Hoe gaan mijn duistrende oogen branden,
nu 'k u weer missen moet, zoo lang,
bij 't laatste wuiven van uw banden
en uwer stemme gouden klank.

Ik voel de pijnende angst weer rijzen
of ik nog ooit u weer zal zien...
Dit is misschien de laatste reize,
de lange, laatste groet misschien.

Want gij zijt krank, o droef-begeerde,
o broze en pijnlijk schoone schat,
en toen 'k uw lijden kennen leerde,
te dieper heb ik liefgehad.

(*) Uit een nieuwen verzenbundel die eerstdaags verschijnen zal.

[p. 407]

 

Steeds gaat mijn hope in vrees verbangen,

 

steeds wekt uw lach de heugenis

 

aan duister leed en diep verlangen

 

naar wat niet te bereiken is.

 

 

 

'k Voel, lijk ten spiegel van mijn oogen

 

de trage goude zonneval,

 

dat, al te vroeg deze aard onttogen,

 

me uw levenslicht ontzinken zal...

 

 

 

Moet liefde, onnut, zich zelf verteren?

 

Brengt elke vreugde een bittren hoon,

 

en blijft in deemoed steeds te ontberen

 

van alle liefde 't laatste loon.

II

Wat verre en diep gedempt geschrei,
wat bang gesnik ontwekte mij...

Ik hoorde in slaap en eenzaamheid
gelijk een kindeke, dat schreit.

Mijn handen en mijn aangezicht
zijn bleek in 't roerlooze licht;

en 'k zie me zelve vreezig aan,
ten spiegel, klaar van stille maan.

[p. 408]

 

De nacht en roert; en, in de straat

 

geen stap, die door de stilte gaat;

 

 

 

maar zwaar klopt 't angstig hart me als lood,

 

of stond ter deure een man in nood.

 

 

 

Riept gij, mijn meisje, hebt gij geweend,

 

heeft door den nacht uw stem gesteend,

 

 

 

daar ge eenzaam ligt in 't verre land

 

en ziekte uwe oogen open brandt...

 

 

 

Ik hoorde in slaap en eenzaamheid

 

gelijk een kindeke dat schreit.

28-12-11

Aug. van Cauwelaert