Vlaamsche Arbeid. Jaargang 8

[p. 378]

Uit ‘Landes Flandriae’

Ik houd van de heide.

Alles is er zoo stil en zacht, en 't schijnt er alles met zoo 'n zachte hand gezet ook en gekleurd. De wolken op den blauwen zomerhemel zijn er zoo wit en zoo kalm. Ze lijken rustig-drijvende schepen.

Alles is er zoo stil;

't is heel eventjes maar dat een gebroken windje fezelt door de sparren, heel onmachtig en ftisisch; men hoort de naalden vallen uit de boomen op de naalden die reeds liggen op den boschgrond, ros en geel.

De zandige vlakten zijn mul onder de voeten. Er zijn hoogten en laagten, en de wind jaagt het zand weg en verder.

Er groeien roze en purperen heidebloemen, veel in aantal, tintend gansch het uitzicht van de eendige vlakte, die lui en roerloos ligt tot aan den halven kring der verre mastebosschen, heel donker en geheim.

Er groeien dikke biezen; hun groene halmen glanzen.

Er zijn oasen in de heide.

Ik weet een vijver liggen met zilveren water.

Hij is breed en niet diep. Waterbiezen groeien aan den boord. Dorstige vogelen drinken er soms.

In 't midden ligt een eiland hoog en rond. Daar staan witstammige berken met droeve blaren; er groeit een treurwilg die zijn takken met de punten hangen laat in 't water.

Het eiland en de boomen zijn weerspiegeld in het water, en ook de wolken en de zon worden weerkaatst.

In 't ronde tiert het spitsig bruine gras, mager en lang; voor wie luisterend er ligt klaagt de wind er door, geheimzinnig en droef.

Soms is er in de verte een geblaf van honden of een gedommel van een trein, ergens heel ver.

En alles is er mystiek en droef.

[p. 379]

Ik houd van de zee met haar hooge bergen van water die rollen en dansen en op malkander vallen met geweld en gedruisch;

van de kalme zee aan 't wagen, uit de verre wentellijnen haar golven stuwend, likkend met geklots als lippensmachten de zandige stranden, de ruige blonde duinen; met woekerend kruid en biezen en roozen der duinen; met in de verte 't vredig henenvaren van een visschersschuite met haar donkerbruine zeil, zoo zacht omvloden van den gouden adem van de zonnezindering.

De meeuwen, krijschend, scheren met hun vleugelen de baren, en doppen de punten van hun pennen in 't schuim. Ze stijgen en draaien en wentelen en buitelen dooreen, of kringen in sierlijke glijing. Ze zijn blank als hoopgedachten ter levensreize; of ze zijn grijs van ouderdom.

Ik houd van den wind die zacht is en streelend in den heeten zomer, en die stil het koren wagen doet, buigen en heffen.

Ik houd van den wind die de heerlijke bosschen doet ruischen en hun hooge zeelied zingen; van den wind die woest en wild van de noorsche zeeën komt gewaaid; en gaarne laat ik den wind spelen door mijn lokken en ze oplichten en neerstrijken.

Want de koude streeling van den noorschen wind geeft stalen godenleven.

Ik houd van de wegen die lang en lastig in den zomer, wit en stoffig zijn en droog;

de wegen die recht en oneindig-ver loopende leiden, of in breede bochten naar de blijde dorpen en de drukke groote steden;

de wegen langs wier kanten grachten zijn, en hooge boomen die van ouderdom voorover buigen, en ginder ver, heel ver, in nevel een welfsel vormen als van een kapel.

De torens steken uit het groen geweld der boomen op, of rijzen gansch aan 't einde van een steenweg. Ik houd van die torens, die spits van naalden zijn, of plomp, maar stoer als wachters bij de zee, en waarvan de klokken heilig klinken door de galmgaten, trillend over 't veld.

Lier 1913

Huibrecht van Ael