Vlaamsche Arbeid. Jaargang 8

[p. 366]

Ad Completorium

Een park brijkroode tulpen gloedt in verperstilten,
waar tempergeelwe zon door rilde beuken-lijn,
ziet, hoe na heldren dag haar tinten smilten
tot één wijd meer van glijend zacht velijn.

O Estéban - mijn kamer waar 'k U mis, verteêrend
in lauw blond schaadwend licht, geheimelijk, ontvreemd
mij zelf haar bleeke vrede, die mij, weerloos, derend
als een klein schaap laat, in vereenzaamd avond-beemd.

Mijn eikne taaflen glansen. Mijn vergulde boeken
in marokijnen band en fijn gedreven slot,
na moede dagen, rusten, waar mijn oogen zoeken
de reinheid van uw mond die bloeiend open-bot.

De klok van mijn geluk luidt over lage dorpen.
Van arme boerenhoven sloot men zware poort.
En 'k heb voor U een kathedraal van licht ontworpen:
één zonregaal in hoogen toren, goud omgloord.

O Estéban! die wacht op mij, bin steedsche strate.
O kruis van Siri-Dale met veloer rood kleed
en kraag van Brugsche sneeuwen kanten. O dees late
Meiavond die van klagen noch berouwen weet. -

Wij dragen beurt om beurt de rijkbesmeedne rijven,
Blijheid en Leed: jeugdrelikwieën, teedre schat -
en zagen bruin-blank na, vergeetne zwanen drijven
op heemlen blauw kanalen door zonklare stad. -

[p. 367]

 

Gij zongt een wreedzaam hymne. In purperen jasmijnen

 

beluisterden we 't vers van broeder nachtegaal;

 

En tegen stroof op stroof door fijne schemer lijnen

 

teêrden de tinten van 't fluweelne-freel choraal.

 

 

 

Uw oogen rustten. De ongewone kracht vermoeiden

 

het simpele betrachten van uw rein-arm hart

 

en 't werk van duistren dag, waar nimmer bloemen bloeiden

 

heeft als schril-witte schim uw schuchtren droom benard.

 

 

 

- ‘Madonna licht hem voor.’ O waaklantaarn der donkre

 

ziele-gebouwe! O zachte lamp bij dagen-end!

 

O vuurbaak aan de twijfel haven! O sterflonkren

 

in winternacht voor doolaard die zijn straat niet kent!

 

 

 

- ‘Besluit zijn paarlen-ooge', en kruis zijn blanke handen,

 

Maagd aller Maagden. Dan, onthecht, leer de Antiphoon

 

van Eeuwge Liefde Hem fluistre', en naar uitheemsche landen

 

van over zee, richt zijn galjoot om 't vorstlijk loon.’ -

 

 

 

O Estéban, mijn verre en toch nabije-blije -

 

Dees avond zonder U is van herfst-geel velijn -

 

Wat kan ik vesperstil dan schreien, al maar schreien,

 

omdat mijn tulpe klokjes alle slapen zijn. -

Gery Helderenberg