Vlaamsche Arbeid. Jaargang 8

[p. 130]

Verzen

I

Expectans expectavi...

De dag is lager, en het westen laat,
Zijn doffer goud vergloeien aan de ramen.
Ik hef naar U mijn starensmoe gelaat,
Of nòg uw liefde en mêelij, tot mij kwamen.

Ze gingen allen, en het uur wordt laat!
Ik zeg u teere en zielsgevoelde namen.
Och! zoo uw handen, Heer! dit zwaar gewaad
Der treurnis van mijn moede schouders namen!

Ik kan niet in-gaan, God! den langen nacht
Die valt in killigheid, en zóóveel droever -
Zonder den troost van woorden die ik wacht.

Zie me aan uw deur geknield, o Heer! Ik toeve er
Tot ge mijn ziel doorfluistert wonder-zoet:
Ga heen in vrede, kind, ik min u goed!

[p. 131]

II

Sic ergo orabitis...

Zoo zult ge bidden: Als ge ontwaakt te nacht,
En hòòg zijn blauwe oneindigheid aanschouwt,
Leg dan de handen op uw hart gevouwd,
En zeg: O God, aanbidlijk is uw macht!

En zoo bij dag een madeliefje lacht
Naar u, met wit-omwimperd oogengoud,
Plooi dan uw lippen of ge kussen woudt,
En fluister: God! ge zijt héél goed en zacht!

En zwelt uw hart van groot geluk, mijn kind,
Omdat ge u schoon zoudt weten en bemind,
Zucht dan in deemoed: God! heb medelij!

En zoo gij ooit van ziekte en lijden proeft,
U diep verlaten voelt en dood-bedroefd,
Bid dan: Ik dank U God! ge denkt op mij!

[p. 132]

III

Quia fecisti hanc misericordiam...

Omdat uw oogen zijn een stil azuur,
Waarin mijn vele weemoed vrede zocht.
Omdat de glimlach van uw mond zoo puur
Mijn angsten, uitgelezen troosten brocht.

Omdat mijn wrang berouwen immer mocht
Hopen op u. Uw zegen, uur aan uur,
Zon mijner dagen was, - bij donkren tocht
Te nachte helder-wenkend sterrevuur.

Omdat ik was een knaapje dat aan schijn
Van avondlamp, te winter, sprookjes las,
En dacht dat alles mooi en wonder was. -

Maar, dóór plots-open deur, den guren nacht
Des levens in moest, huiverend. Toen, zacht
Voelde ùwe hand, o Moeder, om de zijn!

A. Lhorijn

Minderbroeder