Vlaamsche Arbeid. Jaargang 8

[p. 73]

Een Avond
(Fragment)

Nu komt er uit 't Herinneringsland
Een avond tot mij weder...

Ik weet hoe 'k nog eens zag dees avond rond me dalen, en hoe de zelfde smart die snikkend in mijn harte lag, ook wegstierf met den dag. Toen ook was 't avond rood als eene belofte van Vrede... toen...

Jaren en dagen zijn voorbij, en lange sliep die stond in d' onbewuste diepte van mijn ziel.

Ik weet hoe 't herfste loof toen al mijn droomen droeg, zoo weemoeds vol en schoon. Schoon omdat ze sterven moesten.

En jaren zijn heen...

Purperen mist stijgt op uit de velden, en omvat me als eene innige streeling. Ik ga en denk..., ik voel me goed, heel goed; - 't is alles zoo zacht om mij.

Het gulden strand dat droomt ginds bij de wolken zee vervaagt; en Deemstering met heur vingeren fijn ontbladert, als ware het eene roze: Mijn hart.

Ik hoor en voel niets meer dan stilte, de groote.

Ik ga... de boomen houden hunne takken over mij. De doode blaeren kreunen onder mijn tred, en 'k geniet er van, langzaam, ... met zoet wrange pijn.

Mijn denken is niet meer. Ik voel heel dicht, heel dicht de Dood of de Eeuwigheid. - O 't zoete streelen van den avond.

De dag is heen, ... en 'k weet alleen dat ik U nog lief heb, innig lief, al zijt ge zoo verre in mijn leven.

O kom ik wil U bij me voelen; ik weet dat ge bij me zijt, ik weet onze zielen éen en eeuwig, ... ik voel ze zooals de vraag en 't antwoord van een eenvoudig gebed: onscheidbaar.

[p. 74]

Dezen weg gingen we nog eens langs, ... O, 'k doe mijn oogen dicht, ... ik voel uwe liefde om mij als een zachte licht-sluier geweven uit Eeuwigheid. Ik ga, ... ik ga met oogen toe, ... stil met heel mijn geluk, ... mijn rein geluk.

Mijn ziel is hel, als een pure offervlam, ... en 'k weet niet meer of 'k naar het Leven wil of naar den Dood. Mijn liefde groeit, mijn liefde bloeit,, .. ik voel ze endloos diep, ... diep als Wanhoop...

O... nu ben ik gelukkig; - weer zijn we saam en weer is het mei met bloesems blank, ... die geuren zoo zoet o mijn ziele.

De Lente is van vreugde rijk, en wij zijn jong; en wij zijn trouw als de Mei.

O God, ... ik wil gelukkig zijn...

'k Heb mijn voet gekwetst aan eenen steen. Ik sta pal, ik weet niet waar ik ben?... hoe lang heb ik gegaan... hoe ver?...

Over mij met vreemde macht, is de kou gevallen. Mijn oogen staren. Ze staan zoo wijd open dat ze geheel den avond ontvangen; 'k wil ze sluiten, ... ik kan niet meer.

Gindsch dwarrelen de raven in zwarte wolken neer... 't is laat in den Herfst... 't wordt donker in de kale velden.

'k heb kou, ... mijn starende oogen willen niet meer toe...

O... die groote stilte, die leege kilte... de onheilsraven krassen.

En ik, ... sta daar; - midden die vlakke landen; heel alleen, een droomen bloem in de handen.

Magda Peeters